متن نوحه حضرت رقیه حاج غلامرضا سازگار

رقیـه از ره پـدرت رسیده
بوسه بزن به حنجر بریده

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

دیدن روی لالـه‌گــون مبارک
محاسن غرقه به خون مبارک

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

دیده گشا صورت حق را ببین
راس بــریده در طبــق را ببین

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

نشـان مــده صـورت آزرده را
ببوس لب‌های ترک خورده را

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

گریه بـه گوشـواره عـرش کن
خـرابه را ز زلف خود فرش کن

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

ز سوز دل به دیده‌ات خونفشان
بر این سر بـریده قــرآن بخوان

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

شب که نگردیده سحر می‌روی
همـره بـابـا بـه سفـر می‌روی

صل علی محمّد                 خون خدا خوش آمد

یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار

غرقه به خون یاسمنی ابی‌عبدالله                    آیــا تــو بــابای منی ابی‌عبدالله
من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

سـر تـو بـردارم و بــر سینه بگذارم                    بی‌خبــر آمـدی چــرا بهـر دیدارم

تـو ماه بیـت‌الحزنی ابی‌عبدالله
من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

وقتی که کودکان شام خنده می‌کردند                    وقتی که زن‌ها صدقه بر من آوردند

وقتـی که دیدم شامیان همه نامردند              دیـدم تــو گـریـان منی ابی‌عبدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

شب شده بی‌تو خانۀ ما عزاخانه                    تو شمع من شدی و من برتو پروانه

مثل علی آمــده‌ای کنـج ویرانه              سـر بــه یتیمــان بـزنی ابی‌عبدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

اشک غـم و سوز درون برمن آوردی                    عارض سرخ لاله‌گون برمن آوردی

محاسن غرقه به خون بر من آوردی              بگـو بــرایم سخنـی ابـی‌عبـدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

قسمت توبه اشک من دیده بگشادن                    قسمت من برگلویت بوسه بنهادن

مـرا بود به عشق تو شوق جان دادن              تـو جــان من در بدنی ابی‌عبدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

ای بــرده دل از دختــرت روی گلرنگـت                    قرآن بخوان که دخترت شده دلتنگت

اینجا نه کس چوبت زند نه کسی سنگت              بخـوان کـه شیـرین‌دهنی ابی‌عبدالله
من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار

بـا سر بی‌پیکر خود پر زدی
بر من ویرانه‌نشین سر زدی

ماه عزاخانه‌ام                      چراغ ویرانه‌ام

سفیر تـازیانه‌خوردۀ من
کوه بلا به شانه بردۀ من

سه‌ساله زهرای من       سیلی و تو؟ وای من

تـو در دل شب آفتاب منی
مسافر به خون خضاب منی

پدر! چه زیبا شدی         چو گل، ز هم وا شدی

تو ماه ومن ستاره؛می‌بوسمت
بـا قلب پــاره‌پاره می‌بوسمت

خودم دعایت کنم                گریـه بـرایت کنم

قلب منی روح منی یا اب
مـن الــذی ایتمنی یا اب

به روی همچون مهت          مــرا ببــر همرهت

گریه نکن گریه نکن دخترم
می‌بـرمت بـه دیدن مادرم

کبــوتــرم! پـربزن               سری به اصغر بزن

طوطی پرشکسته پر باز کرد
فـرشتۀ فـاطمه پــرواز کرد

گریه به حالم کنید             همــه حـلالم کنید

یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار

من گل پرپر ثاراللهم                    سـورۀ کـوثر ثاراللهم

سـورۀ کوثـر ثاراللهم              نازنین دختر ثاراللهم

من پیام‌آور عاشورایم
دختـر فاطمۀ زهرایم

من سفیـر شهـدا در شامم                    پـاره‌ای از جگــر اسلامم

خون دل موج زند در جامم              زینب و فاطمه را هم‌گامم

گرچه خاموش شده زمزمه‌ام
روز و شب بـاب مراد همه‌ام

نهضتی تازه به پا کردم من                    شـام را کــرب‌وبلا کردم من

یـاری خـون خدا کردم من              جان در این راه فدا کردم من

بس‌که خون خورده‌ام و لب بستم
صبـر آمــد بــه امــان از دستـم

شـامیان بر جگرم چنگ زدند                    دور من نای ودف و چنگ زدند

بامن از کینه دم از جنگ زدند              از لـب بـام مـــرا سنـگ زدند

شهدا جمله دعـایم کردند
سنگ‌ها گریه برایم کردند

کودکم؛ لیک ز جان سیر شدم                    اول کــودکی‌ام پیـــر شـدم

کنــج ویـرانـه زمین‌گیر شدم              پیش چشم همه تحقیر شدم

شامیان اشک مرا می‌دیدند
بـه من و عمۀ من خندیدند

فاطمی عصمت و زینب‌خویم                    بستــه در بنــد ستـم بــازویم

ابـر سیلی‌ست بـه مـاه رویم              روی من گشته سیه چون مویم

هـر کجـا نــام پـدر مـی‌بردم
به همین جرم،کتک می‌خوردم

دل شب خواب پدر را دیدم                    گـل ز گلزار جمالش چیدم

کنـج ویـرانه به خود بالیدم              شهد از خون جگر نوشیدم

سرِّ پوشیدن رویم این بود
که نبیند پـدرم روی کبـود

به! چه خوابی! چقدر شیرین بود                    باغبان بود و گل یاس کبود

داشتـم با پـدرم گفـت و شنـود              نگه افکند بـه رویم؛ فـرمود

دخترم!از چه سبب پیر شدی؟
کنـج ویرانه زمیــن‌گیر شدی

ای مـه روی تـــو خـاک‌آلوده                    بـه روی خــاک سیه آسوده

لحظه‌لحظه جگرت خـون بوده              ازچه این‌قدر شدی فرسوده؟

گفتمش هجر تو بی‌تابم کرد
عطش دیـدن تــو آبـم کرد

شب و ویرانه ومن بودم و باب                    حیـف! یک‌بـاره پــریدم از خواب

نــاله ســردادم و رفـتم از تاب              چرخ گردون به سرم گشت خراب

گشت تعبیر، همان‌دم خوابم
چشمم افتـاد بـه رأس بـابم

سـر خونین پدر را دیدم                    لاله از باغ جمالش چیدم

روی خونین ورا بوسیدم              عوض گریه به او خندیدم

قصـه کوتاه؛ ز دنیا رفتم
دل شب همره بابا رفتم

یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار

امشب به ویرانه، دسته‌گل آوردند
یک لالـۀ خـونین بر بلبـل آوردند

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

گر جان دهم امشب، والله حق دارم
کز دامـن زهـرا، گـل در طبـق دارم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

با گریه می‌گردد چشمان بابایم
بـاشد نگـاهش بـر آبلـۀ پـایم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

از لعـل لبهـایش گلبوسه می‌گیرم
با گریه می‌سوزم، با خنده می‌میرم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

امشب پدر از لطف، شرمنده‌ام کردی
من مـرده‌ای بودم، تـو زنده‌ام کردی

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

ای کودکان آرام،من میهمان دارم
بهر پذیـرائی، یک نیمه‌جان دارم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

وصلت تسـلاّ داد بر قلب پر خونم
هـم ازتو شرمنده‌، هم از تو ممنونم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

آرامش جان و دلِ من از سفر آمد
من میهمان دارم بیا، عمه پدر آمد

ای روح و ریحانم                         بابا حسین جانم

در مقدم مهمان خود، من گل می‌‌افشانم
گلفرش راه او شـده، اشـک دو چشمانم

ای روح و ریحانم                        بابا حسین جانم

خورشید من پیشانیت، از چه شفق‌گون است
رخسـار نـورانیّ تـو، بـابـا پـر از خـون است

ای روح و ریحانم                        بابا حسین جانم

من در کتاب چشم تو، این لحظه می‌خوانم
من بـا تـو از خـود می‌روم اینجا نمی‌مـانم
ای روح و ریحانم                        بابا حسین جانم

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

ای اسیران عمّه را یاری کنید
جای او بر من عزاداری کنید

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

تا محمّـد خنده بر رویم زند
فاطمه شانه به گیسویم زند

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

گـریـه دورِ پیکـرِ پــاکم کنید
در همین ویران‌سرا خاکم کنید

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

تا دهم شرح سفر را مو به مو
تا زنم گلبوسه بـر دست عمو

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

بسته امشب می‌شود پرونده‌ام
عمّـه جـان عفوم نما شرمنده‌ام

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

دل شب است و مسافرم از سفر رسیده
به جای سوقـات، بـرایم آورد، سر بریده

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

رسیده امشب، شبِ وصالم، خوشا بحالم
بـدین امیـدم، کـه عمّه امشب کند حلالم 

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

مـرادِ دل را ز حلـق خـونین بگیـرم امشب
بگریم امشب، بخندم امشب، بمیرم امشب

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

ز زلف خونین، گشوده‌ام فرش، برای بابا
خدانگهـدار، کـه می‌کنم جان، فدای بابا

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

به شام ویران، شب غریبان، سحر ندارد
چـرا نمیــرد، رقیّـه دیگــر، پـدر ندارد

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

به پیکر من، به صورت من، بُوَد نشانه
ز کعب نیـزه، ز ضـرب سیلی، ز تازیانه

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

شبی که در ره، عدو ز زینب، مرا جدا کرد
خودم شنیدم به گریه زهـرا مرا صدا کرد

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

خــوش آمـدی ای سـر بـریده
خونت به چهره، اشکت به دیده

بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

با اشک دیده، رویـت بشویم
زخم سرت را، چون گل ببویم

بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

لـب‌هـای خشکت چـرا کبـود است؟
از ضرب دست و چوبِ که بود است؟

بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

چشمم یـم خـون، دلم کبـاب است
فرقت شکسته، مویت خضاب است
بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

ای یگانه دخترم، ای شهید مادرم
                                غم مخور امشب تو را همره خود می‌برم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

ای پدر جان ای حسین یاریم کن از کرم
                                           یا بگیرم در برت یا بگیری در برم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

دخترم وقت سحـر از چه بیـداری هنوز
                               دختران خواب و تو خون در بصر داری هنوز

از چه باید روی خاک چهره بگذاری هنوز
                               بـا چه حـالت بـر زمیـن صــورتت را بنگرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

جان بـابـا از فـراق، آمـده جـان بـر لبم
                           روز من در شـام غـم تیـره‌تر شد از شبم

هم ز جان گردیده سیر هم خجل از زینبم
                           هم سرم بشکسته هم گشته نیلی پیکرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

بلبل باغ حسین از چه رو افسرده‌ای؟
                                   نونهال کوچکم از خزان پـژمرده‌ای

لاله‌ی نیلوفرم از که سیلی خورده‌ای؟
                                   صورتت نیلی شده مثل زهرا مادرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

ای پـدر در کـودکی دیـده‌‌ام آزارها
                              رفتـه‌ام بــا عمـه‌هــا بــر ســر بـازارهـا

بر کف پـایم فـرو رفته نیش خارها
                            می‌چکد خون جای اشک ازدو چشمان ترم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

دخترم امشب دگر پیش اصغر می‌روی
                                  از خرابه در بهشت چون کبوتر می‌روی

از حضـور عمـه‌هـا نــزد مادر می‌روی
                                  می‌زنی گــل بــوسه بر ماه روی اکبرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

غم مخور بابا اگر راهی صحرا شدم
                                   در عوض هم سنگرِ زینب کبری شدم

در همین ویران‌سرا نایب زهرا شدم
                                  قبلـۀ اهــل ولا تــا قیــام محشـرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی 

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

عمّـۀ مظلومه‌ام، دست خدا یار تو                      وقت جدایی شده، خدانگهدار تو

گریه به حالم کنید           دگر حلالم کنید

طایر عشق حسین، فتاده از زمزمه                      شبانه دفنم کنید، چو مادرم فاطمه

گریه به حالم کنید            دگر حلالم کنید

گاه به من، مادر و گاه پدر، می‌شدی                     گاه مرا سایه‌بان، گاه سپر، می‌شدی

گریه به حالم کنید            دگر حلالم کنید

الا اسیران همه من به سفر می‌روم                      با رخ نیلی‌شده، پیش پدر می‌روم

گریه به حالم کنید            دگر حلالم کنید

در این خرابه دلم، تنگ علی‌اکبر است                     در نظرم دم‌به‌دم روی علی اصغر است

گریه به حالم کنید          دگر حلالم کنید

به گلسِتـان جنـان یاد کنم از همه                      سلامتـان را بـرم، بـه مـادرم فـاطمه

گریه به حالم کنید          دگر حلالم کنید

اگرچه من بوده‌ام، طفل صغیر حسین                      دگر به شام بلا شدم سفیر حسین

گریه به حالم کنید          دگر حلالم کنید

یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

دخترم گریه نکن، اشک چشمت زده بر دل شررم

مادرم منتظـر است، آمـدم تـا کـه تو را هم ببرم

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

این خرابه، قفـس است، آمدم تا که کنم آزادت

با پـدر حرف بـزن، مانده در سینه چرا فریادت؟

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

علـی اکبـر بـه جنان، در فـراق تـو دلش تنگ شده

به پدر سنگ زدند، موی تو از چه، به خون رنگ شده

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

تو که یک طفل استی، قامت فاطمیت، از چه دو تاست

تــرَکِ لب‌هـــایت، همــه از تشنـگی کـرب و بلاست

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

دیـدم از نــوک سنــان، بــه روی خار، دواندند تو را

از شتــر افتــادی، ز چـه بـر خــاک، کشاندند تـو را

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

بــوی زهـرا دمـد از، گیسـو و رشتــۀ پیـــراهن تو

گــوییا پیـــش از مـن، مــادرم آمــده بر دیدن تو

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

مــوی مشکیـن تــو را، پــر، ز گـرد ره صحرا دیدم

گــوئیـا بــر ســر تــو، چــادر خـاکی زهــرا دیدم

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

شمـــع ســـوزان دلم، چقَدَر سـوختی و آب شدی

با پدر حرف بزن، از چه لب بستی و در خواب شدی

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

من یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

از پــاره‌های جگـرم لاله افشـــانم                       خوش آمدی، خوش آمدی، تازه مهمانم
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

واویلتا کــه شامیان، بس‌که نامردند                      بـه جـای گل، سـر پدر بر من آوردند
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

امشب دگر مراد خود از تو می‌گیرم                      تــو را بـه بر می‌گیرم و بر تو می‌میرم
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

من مثل زهرا خورده‌ام از عدو سیلی                      تو گشته، یاقوت لبت، از چه رو نیلی؟
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

قرآن بخوان، قرآن بخوان، بهر محبوبت                    اینجـا دگـر نمی‌زنند دشمنان چو بت
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

زخم سر زیبای توست، ارثی از حیدر                      شکستـه دندانت چـرا، مثـل پیغمبر
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

گریه بـرای دختــرت، بیـن ره کردی                    من اوفتـادم از شتـر، تـو نگه کردی
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

جسمم، ضعیـف و روحم، سرگرمِ بـال بال است

تــا یــافتــم طبـق را، دیــدم جمــال حق را

هنگــام شـب، که دیده، خـورشید در خـرابه؟

اکنــون کـه یـــارم آمــد، از ره نگـــارم آمـد

افتـــادم از صــدا و ســر، مـانـده روی قلبـم

ســـر روی سینـــۀ مــن، مــانند ســورۀ نور

عمـر ســه‌سالــۀ مـن، کــوتاه بـود، چون گل

هـر شب، بـه خواب دیدم، جان دادنِ خودم را

در سـنّ خـــردسـالی، مـردِ جهـــاد بـــودم

دور فراق، طی شـد، امشـب، شبِ وصـال است

بـاید به سجده افتـم، این وجـه ذوالجلال است

ایـن قرص آفتاب است یـا مـاه، یا هلال است؟

هم ماندنم، حـرام است، هـم رفتنم، حلال است

جانم، ز دست رفت و چشمم، بر این جمال است

تـــن، از ســم ستـــوران، قــرآنِ پایمال است

دوران انتظــارم، هـــر دم هـــزار ســال است

امشب، شهـادت من، نه خـواب، نه خیال است

ایـن صـورت کبــود است، زیبـــاتــرین مدالم

میثــم بــه جـان زهــرا، بنـویس از لـب مـن

مـن کشتـه حسینـم، ایـن اسـت وصـف حالم

یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

من نخل شکستۀ حسینم
در سوگ نشستۀ حسینم
هم اختـر آسمان عصمت
هم مـاه خجستۀ حسینم

                       دریا شده تشنه‌کامِ اشکم
                       پیغمبر خون، امام اشکم

من سورۀ کوثر حسینم
هـم‌سنگر مادر حسینم
مـانند عمو، گره‌گشایم
والله! قسـم در حسینم

                        آزاده یتیمـه‌ای صغیـرم
                        صد قافله دل، بوَد اسیرم

قـرآنِ فتـاده زیر پــایم
هـر چند، غریبم، آشنایم
هـم لالۀ سرخ باغ خونم
هم یاس بهشت کربلایم

                         با مصحفِ روی لاله‌گونم 
                          پیغمبـرِ قتلـگاه خـونم

آیینـــۀ روی سیّــدالنـــاس
سر تا به قدم، صفا و احساس
بـوده است همیشه جایگاهم
دامـان حسین و دوش عباس

                   هـم بوده حسیـن، سرفرازم
                  هم دخت علی، کشیده نازم

ویرانه، اگر چه جای من بود
عـالم، همه کـربلای من بود
چشـم ملـک از پـی تبـرّک
بـر آبله‌های پـای مـن بود

                      می‌بود به جنگ اهل بیداد
                     در هـر نفسـم، هـزار فریاد 

خال لب من، شده است، تبخال
از سوز عطـش، زدم پــر و بـال
نیـش ســر خــارهـا، بـه پایم
انـداختـه‌اند عکــس خلخــال

               بر من دف و چنگ، گریه می‌کرد
               کعب نـی و سنگ، گریه می‌کرد

بــودم بـه حسین، سـر سپرده
کــوه غــم او، بــه دوش برده
هـــر چند کـه دختری صغیرم
یک مرد، چو من، کتک نخورده
                   رخسار منـوّرم، کبـود است
                   سر تا سر پیکرم، کبود است

مـن بـودم و قلـب داغدیده
مـن بــودم و قامت خمیده
آن شب که اجل، گرفت جانم
مـن بـودم و یک سـر بریده
                   سر را روی سینه‌ام، فشردم
                   در گوشۀ ایـن خرابه، مردم

یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

ای یار سفر کرده گل از سفر آورده‌ی

بر دخترکـت لالـه از زخم سر آوردی

                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ویرانه سـرا روشن گردیده ز روی تو
سوغاتی من گشته رگ‌های گلوی تو

                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

مهمان منی بـابـا جانان منی بابا
گیرم به سر دستت قرآن منی بابا

                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای دلبــر جـانـانـه بـرگشتـه غـریبانه
کی دیده به ویرانه شمع و گل و پروانه

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

بنشینم و بگذارم لب بر لب عطشانت
یـادآورم از چـوب و از آیـه قــرآنـت

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

یک صورت خون آلود با این همه زیبایی
در این شـب ظلمـانی گـردیده تماشایی

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای مـاه چهـل منـزل این منـزل پایان است
هم بر لب تو لبیک هم بر لب من جان است

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای عمّه خداحافظ من هم به سفر رفتم
بنگـر چـه غــریبانه همــراه پـدر رفتم

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای خونجگرِ دوران، ای در بدرِ صحرا
پیغــام تـو را بـردم بر فـاطمۀ زهرا
                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

مسافران صفر یک - غلامرضا سازگار

بر هدف خورده تیر آه من      از طبق تابید قرص ماه من

گشته ویرانه از رخت گلشن
مرحبا بابا چشم ما روشن

ای سر خونین یا تبسم کن       یا بیا و قدری تکلّم کن

این دل شب باش هم سخن با من
مرحبا بابا چشم ما روشن

ای سرم شبها روی دامانت      یاریم کن از لطف و احسانت

تا سرت گیرم بر روی دامن
مرحبا بابا چشم ما روشن

ای بقربانِ صوت قرآنت          از چه بشکسته درّ دندانت
رفته بودی در خانۀ دشمن

مرحبا بابا چشم ما روشن

امشب ای بابا بر تو می‌میرم        از لبت آنقدر بوسه می‌گیرم

تا برون آید جان من از تن
مرحبا بابا چشم ما روشن

کن نگه ای ماه عزا خانه        هستیم باشد کنج ویرانه

این گلیم و این کهنه پیراهن
مرحبا بابا چشم ما روشن

من چهل منزل بار غم بردم      تو نگه کردی من کتک خوردم

گریه کردم در بین مرد و زن
مرحبا بابا چشم ما روشن

مسافران صفر یک -  غلامرضا سازگار

ای سفیر سه سالۀ ولایت                    دخت زهرا سُلالۀ ولایت
قبلۀ حاجتی              فاطمه طلعتی
السلام علیکِ یا رقیّه

نازنین دخترِ خون خدایی                    بلکه مصباحِ مصباح الهدایی
گرچه دردانه‌ای              کنج ویرانه‌ای
السلام علیکِ یا رقیّه

یاس نیلی شده از تازیانه                    بر گل رویت از سیلی نشانه
آرزوی حسین              آبروی حسین
السلام علیکِ یا رقیّه

رویت از فاطمه دارد نشانه                    ارثت از مادرت دفن شبانه
نالۀ غربتت              خیزد از تربتت
السلام علیکِ یا رقیّه

کعبۀ عاشقان ویرانۀ تو                           سر بابا چراغ خانۀ تو
السلام علیکِ یا رقیّه

مسافران صفر یک -  غلامرضا سازگار

ای رخ تو ماه عزاخانه‌ام              سرزده آمدی به ویرانه‌ام
همسفر بی سرم                      خوش آمدی در برم

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

شانه ندارم که به مویت زنم                    بوسه به رگ‌های گلویت زنم

به من نظر کن دمی              نوازشم کن کمی

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

ای به فدای لب عطشان تو                       بگو چرا شکسته دندان تو

بگو که چوبت زده؟              بر لب خوبت زده

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

کنار ویرانه‌ام امشب بمان                         ختم مرا بگیر و قرآن بخوان

بمان مرو از برم              تا نفس آخرم

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

سه ساله‌ام کوه بلا برده‌ام                        در بغل عمه کتک خورده‌ام

هم پدرم عمه بود              هم سپرم عمه بود

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

کرب و بلا مبارکت ای پدر                         طشت طلا مبارکت ای پدر

خرابه آباد شد               رقیّه آزاد شد

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

به عمه‌ها بگو حلالم کنند                  این دل شب گریه به حالم کنند

که کهنه پیراهنم              کفن شده بر تنم

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

مسافران صفر یک - غلامرضا سازگار

امشب آمـد بـه بـرم آفتــاب سحـرم                      همـه بیـدار شـویـد که رسیــده پــدرم

ای دو چشمان پر از اشک تو آیینۀ من              من روی خاک نشستم تو روی سینۀ من
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

آه از بــی‌پدری چـه مبـارک سحری               من به چشمت نگرم تو به اشکم نگری

کـی روا بــود مـرا قـاتلت آواره کند              فـرق تو بشکند و گوش مـرا پـاره کند
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

روی تو خون آلود روی من گشته کبود                یابن زهرا تو بگو جرم ما و تو چه بود

هیچ دانـی چه رسیده به تن عمّۀ من              جـای سـالم نبـود بـر بدن عمّـۀ من
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

شامیان رقصیدند اشک مـا را دیدند               هم به ما سنگ زدند هم به ما خندیدند

همه از حکم خدا یکسـره سرباز زدند              ما به صورت زده آن سنگ‌دلان ساز زدند
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

از غمـت بیمـارم کــاش طـاقت آرم               کــه ســر پــاک تــو را ز طبق بردارم

قاتلت دید که من دختر زهرا هستم              کعب نی زد به روی شانه و روی دستم
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

عمّـۀ ممتحنـم تـا نبینــد بــدنم                 تـو دعـا کـن کـه شـود کفنم پیـرهنم

تو دعا کن که برآید نفس آخر من              مثل زهرا دل شب دفن شود پیکر من
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

مسافران صفر یک-  غلامرضا سازگار

شب است و خورشید و خرابه و من
ســرِ پــدر گـــرفتـه‌ام بـه دامــن

من و دو چشم پرستاره               تو و گلوی پاره پاره
یا ابتا آجرک الله

ماه به خاکستر نشسته بابا
پیشانی‌ات چرا شکسته بابا

سر تو را به بر بگیرم            دعا کن ای پـدر بمیرم
یا ابتا آجرک الله

در خیر مقدم اشک و ناله دارم
از زلـف خون گـرفته لالـه دارم

من که همای بام عرشم           خاک خرابه شده فرشم
یا ابتا آجرک الله

من روضه خوان کوچک حسینم
طفلـم و لیکـن کــودک حسینم

اینجا حسینیه شام است            بر لب من خنده حرام است
یا ابتا آجرک الله

اگر چه مــا را لحظه‌ای امان نیست
قرآن بخوان اینجا که خیزران نیست

قرآن بخوان تا بزنم من           بوسه به‌ جای چوب دشمن
یا ابتا آجرک الله

هدیه من دو چشم پـرستاره
سـوغـات تـو گلوی پاره پاره
زلف رقیه لاله‌گون است            محاسن تو غرق خون است
یا ابتا آجرک الله

شکـر خدا که ما به هم رسیدیم
رخسـار هم در این خرابه دیدیم
سکینه می‌کند نظاره           بر این گلوی پاره پاره
یا ابتا آجرک الله

دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار

ای سفر کرده کـه صد قافله دل همره تو است
این همه زخم چرا بر روی همچون مه تو است         
                                   ابتا یا ابتا

دست پیش آورم و جامه به تن چاک کنم
تا کـه اشـک از رخ نـــورانی تـو پاک کنم
                                                       ابتا یا ابتا

شعلـه بیـدادگـران بـر پـر پـروانه زدند
همه با سنگ جفـا مـوی مرا شانه زدند
                                                        ابتا یا ابتا

خنده و شادی و دشنام و کـف و هلهله بود
ده تن از عترت تو بسته به یک سلسله بود
                                                        ابتا یا ابتا

شـــامیان یکسـره بـر گـریه مـا خنـدیدند
پـــای آوازۀ قــــرآن ســــــرت رقصیدند
                                                      ابتا یا ابتا

گلشن وحی خزان گشته گل یاس کجاست؟
ساقی تشنه لبـان حضـرت عباس کجاست؟
                                                        ابتا یا ابتا

خـاک ویـرانـه کجــا و شجـر طــور کجــا
شـب تـاریـک کجـــا و طبــق نـــور کجـا
                                                         ابتا یا ابتا

دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار

نوحه حضرت رقیه سلام الله علیها

امشب خرابـه‌ام شد چراغانی
جان به کف دارم از بهر قربانی

جان شیـرینم در بـرم آمد                         سـایه بابـا بـر سرم آمد
آه و واویلا آه و واویلا

شامیان شامیان من پدر دارم
رأس خونین او را بـه بر دارم

آمدی بابا چشم ما روشن                         گشته ویرانه از رخت گلشن
آه و واویلا آه و واویلا

اشک چشمم کند مجلس‌آرائی
تــا کنـم از مهمـانم پــذیرائی

زلـف خونینم فـرش ویـرانه                         رأس‌ او شمع و من چو پروانه
آه و واویلا آه و واویلا

ای پـدر دیـده بگشا تکلّم کن
بر روی دخترت یک تبسم کن

ای سر پاکت هست و بود من                        بـوسه زن بر روی کبود من
آه و واویلا آه و واویلا

ای فـدای رخ بهتر از ماهت
یا بمان یا مرا بر به همراهت

رأس پاکت را در بغل گیرم                        با تو می‌آیـم، بی‌تو می‌میرم
آه و واویلا آه و واویلا

گـر چه بــابا ز هجر تو دلخونم
تـا قیـامت مـن از عمه ممنونم

پیش رویم خود را سپر می‌کرد                        هر دم از من دفع خطر می‌کرد
آه و واویلا آه و واویلا

من برای تو اشکم بوَد جاری
عمـه بـر من نمـاید عزاداری

در این خرابه می‌میرم امشب                        می‌کند دفنم نیمه‌شب زینب
آه و واویلا آه و واویلا

صـورت نیـلی‌ام را ببیـن بـابـا
گشته چون صورت مادرت زهرا

سیلی از دست قاتلت خوردم                        ای پدر ارث از مادرت بردم
آه و واویلا آه و واویلا

دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار

امشب، امشب، بوی عطر یار آید
ماهم، ماهم، در این شبِ تار آید

آفتـاب نـی، مـاه ویــرانـه                           آمـدی پیشـم، چه غـریبانه

بابا! بابا! جــانم شود فدایت
بگذار، بگذار، گریه کنم برایت

از لب خشکت، بوسه می گیرم                        با تو می آیم، بی تو می میرم

دیشب،دیشب، شب تا سحر نخفتم
تـا صبـح، تا صبـح، یا ابتا می گفتم

هر کجـا نـامت، بـر زبان بردم                              تـازیانه از قـاتلت خـوردم

عمـه، عمـه، از من دفـع خطر کرد
خود را، خود را، از بهر من سپر کرد

بـا همـه داغم، با همه دردم                        بــرای عمه، گریـه می کردم

یاسم، یاسم، نیلوفری گردیده
سیلی، سیلی، نـاز مرا کشیده

امشب ای بابا، تو بکش نازم                          تا که من هم، جان در رهت بازم

اشکم، اشکم، وقف لب عطشانت
گوشم، گوشم، بـه نغمـۀ قـرآنت

اشک گلگون و خـون پیشـانی                         از تـو ویــرانه شد چـراغانی

یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار

ویــران سرایم امشب شد میهمان سرایم             این جا که خیزران نیست قرآن بخوان برایم

هر شب صـدات کردم امشب دعات کردم              یــا در بـــرم بمـانی یـــا همــرهت بیایم

زهــرا عـذار نیلـی نگشـــود بهــر حیدر              مــن هـم به محضر تو صورت نمی گشایم

گر افکنی جـدایی در بین جسم و جــانم              دیگــر بـه جـان زهـرا از خـود مکن جدایم

مـن دختـر حسینم هــم سنگــر حسینم              مــاه صفــر محـــرم، شــام است کربلایم

خــواهم در این خـرابه دور سـرت بگردم              دیـــوار گشتـه حـائل، زانـو شــده عصایم

دیشب به شوق وصلت تاصبح گریه کردم              امشـب بگــو اسیـــران گـــریند در عـزایم

کـی گفته در خـرابـه شبها گـرسنه خفتم              بعـد از تو بــوده هـر شب خون جگر غذایم

دانـی چـرا عـدویم تا حــد مـرگ می زد              فهمیـده بـود از اول مـن دخت مــرتضـایم

تــا دور او بگــردم تــا دست او ببـوسم              ای کــاش همـــرهت بود عمــوی با وفایم

هـر چنـد روسیــاهم آلودۀ گناهم
مولا بگیر دستم من "میثم" شمایم

یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار

یار سفـر کردۀ من از سفر آمده
خرابه را زینت کنم که پدر آمده

خوش آمدی ای پدر!                                      مرا به همره ببـر

تـو کعبه ای و من نمـاز آورم سوی تو
با اشک خود شویم غبار از گل روی تو

خوش آمدی ای پدر!                                       مرا به همره ببـر 

قدم قدم به زخم دل نمکم می زدند
پدر پدر می گفتم و کتکـم می زدند

خوش آمدی ای پدر!                                        مرا به همره ببـر 

جان پـدر کبـودی صورتم را ببین
شبیه مادرت شدم، قامتـم را ببین

خوش آمدی ای پدر!                                        مرا به همره ببـر 

نفس درون سینه ام شده تاب و تبم
من بوسه گیرم از گلــو تو ز لعل لبم

خوش آمدی ای پدر!                                        مرا به همره ببـر

چـرا عـذار لالـه گون بَرِ من آورده ای
محاسن غرقه به خون بَرمن آورده ای

خوش آمَدی ای پدر!                                     مرا به همره ببـر

ای عمه ها وخواهران!دست حق یارتان
رفتـم بـه همــراه پـدر، حق نگهدارتان

خوش آمدی ای پدر!                                       مرا به همره ببـر

یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار

شب و خورشید و آشیانۀ من                            نورباران شده است خانۀ من

طَبَقِ نور شد در این دل شب              پـاسـخ گـریــۀ شبــانۀ من

بوی بابا رسد مرا به مشام
ابتا مرحبـا! سـلام، سـلام

مصحفِ روی دست من سر تو است                            هیفـده آیـه نقـش منظـر تـو است
زخــم هـــای ســـر بـریـــدۀ تـو              شـاهد زخـم هـای پیکـر تــو است

در رگ حنجر تو دیده شده
که سرت از قفا بریده شده

تــو نبــودی فــراق آبـــم کرد                                عمـه بیدار ماند و خوابم کرد

صــوت قــرآن تــو دلـم را برد              لب خشکیـده ات کبابم کرد

ای علی بر لب تو بـوسه زده!
چوبِ کی برلب تو بوسه زده؟

تا به رویـت فتـاد چشم تـرم                            پاره شـد مثـل حنجــرت جگـرم
خواستم پـا نهی به دیدۀ من              پس چــرا بــا سـر آمدی به برم

دامن دخت داغدیدۀ تو
گشت جای سر بریدۀ تو

طفل قامت خمیده دیده کسی؟!                              مثل من داغدیده، دیده کسی؟!

بـر روی دسـت دختــر کوچـک              سـر از تن بریـده دیـده کسی؟!

من نگویم به من تبسّم کن
با نگـاهت کمـی تکلّم کن

ماهِ در خاک و خون کشیدۀ من!                          گـل سـرخ ز تیـغ، چیــدۀ من!

کــاش جـای سَـر بریــدۀ تــو              بــود اینجـا سَـــر بُریــدۀ من

نیزه بـر صورتِ تـو چنگ زده
کی به پیشانی تو سنگ زده؟

هـر کجـا از تـو نـام می بردم                           از عـدو تازیانــه می خـوردم

وعــده ی مـا خرابه بـود ولی              کـاش در قتلگـاه می مــردم

به خدا شامیان بدند، بدند
تو نبودی مـرا زدنـد، زدند

کودک وحی کی حقیــر شود؟                         طفل آزاده چـون اسیـر شود؟

از تو می پرسم ای پدر! دیدی              دختـر چـار ساله پیــر شود؟

قامت خم گواه صبر من است
گوشۀ این خرابه قبر من است

حیـف از ایـن لـب و دهن باشد                          که بر او چوب بوسـه زن باشد

دوست دارم که وقت جان دادن              صـورتت روی قلب من باشـد

اشک تو جاری از دو عین من است
بـوسـۀ مـن شهـادتیـن من است

شامیــان گریــه ی مـرا دیدند                           همگی کف زدنـد و خندیدند

مـن گـل نوشکفتـه ای بــودم              همـه بـا تازیـانه ام چیدنــد

تازیانـه گریست بـر بدنم
بدنم گشت رنگ پیرهنم

همــه عالـم گـریستند به من                           همچو میثم گـریستند به من

دل تنگ عــدو نسـوخت ولی              سنگ ها هم گریستند به من

گریـه بایـد بـرای غربت من
که شود این خرابه تربت من

یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار

مشعــل فــــروز ولایــت، آیینـۀ کــوثـرم من           زهـرای زهـرا خصـایـل، ریحـانة الحیـدرم من

هرچند هستم به ظـاهر، طفـل یتیمی سـه ساله              حتـی چهـل سـالگان را در کـودکی مـادرم من

طفلـم ولـیکن چه طفـلی،طفـل حسین شهیدم              یـک فاطمه صبـر و ایثار، یک زینب دیگـرم من

طفـل صغیــر حسینم، نـی نـی، سفیـر حسینم              فـریاد سـرخ ولایـت، خـون را پیــام آورم مـن

نـاموس بیـت الولایــم، شام است کرب و بلایم              بـا یک مـدینـه کرامـت، یک کـربلا لشگرم من

وجـه خـدا شمـــعِ بزمـم، ویرانـه میدان رزمـم              شـام است تسلیم عزمم، از کـوه محکمتـرم من

پیـــروز میـدان عشقم، شمشیر فتـــح دمشقم              با عمـۀ قهـرمـانم، هـم گـام و هـم سنگـرم من

با قـامت کـوچک خــود، یک اسوه ی استقامت              بـا صـورت نیلـی خود، خـورشیـد روشنگرم من

یـاقـوت از دیـده سفتـم، بــا مـردم شـام گفتم              آخـــر چــرا می زنیـــدم فرزنـد پیغمبــرم من

شـد مصحـف پیکــرم پــر از آیــه بـا تازیانــه              یــک ســورۀ کوچکم،نـه! قرآن ز پا تا سـرم من

مـن طایـر قدس بودم، میخواندم و می سرودم              اکنــون کنــار خــرابه، صیـد شکسته پــرم من

پیـوسته بـاب المرادم، تـا حشر بــاب الحسینم         شهر شهادت حسین است، بر این مدینه درم من
شام بـلا رزمگـاهـم، شمشیـر مـن تیـر آهـــم          هر قطره اشکم سپـاهم،کی گفته بی یــاورم من

دشمن مرا هم کتک زد، بـر چهره، مهـر فدک زد              فهمیـــد از روز اول، بـــر فــاطمـه دختـرم من

عمرم به پایان رسیده، خون از دو چشمم چکیده              امشب ز رنگ پــریـده، گل بـر پـدر می برم من

میثم! به دامان من زن پیوسته دست توسّل
زیـرا که باب الحـوائج تـا دامن محشرم من

یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار

طایــر گلـزار وحــی! کجاسـت بــال و پــرت؟              کـه بـا سـرت سـر زدی بـه نـازنین دخترت

ز تـنــدبــاد خـــزان شکفتـه تـر مـی شـوی              می شنـوم هـم چنــان بوی گل از حنجرت

بــه گـوشـۀ دامنـم اگــر چـه خــاکـی بُــوَد              اذن بــده تـــا غبـــار بگیـــرم از منظرت

تــو کعبـه مـن زائـرت، خــرابـه ام حــائـرت              حیــف کـه نتـوان کنـم طـواف دور سـرت

ببیـن اسیـــرم، پـــدر! ز عمـر سیــرم، پــدر!                               مـــرا بـــه همـره ببر بـه عصمت مـادرت

فتـح قیـــامـت منـم، سفـیــر شـامـت منـم              تــویـی حسین شهیــد، منـم پیـام آورت

منــم کــه بـایـد کنــم گــریـه بــرای پـــدر              تو از چـه گشته روان، اشـک ز چشـم تَرَت

خرابه شأن تـو نیـست، نگــویـم اینجــا بمان              بیـــا مــــرا هـــم ببر مثل علی اصغـرت

پیکـــر رنجـــور مــن گــرفتــه بـــود التیام              اگــر بغـــل می گــرفت مــرا علی اکبرت

این همه زخمت که هست بر سر و روی و جبین              نیـزه و شمشیر و تیـر چـه کـرده با پیکرت

اگـر چـه میثم نبود به دشت کرب و بلا
به نظم جان سوز خود گشته پیام آورت

یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار

تـا کـی ز تـن درد فــراقـم جان بگیـرد              امشب دعا کـن عمـر من پـایان بگیرد

گیـرم وضــو از اشـک و رویت را ببوسم              آنسان کــه زهـرا بـوسه از قرآن بگیرد

با من بگو کی دیـده یک طفـل سه ساله              رأس پــدر را بــر روی دامـــان بگیرد

بـا مـن بگو کی دیده یک مـرغ بهشتی              چون جغد جـا در گوشـۀ ویـران بگیرد

بـا مـن بگـو کی دیـده طفلی در خـرابه              اشک پـــدر را بـا لـب عطشـان بگیرد

بـا من بگــو کـی دیـده اشـک میزبانی              خاکستـر و خـون از رخ مهمــان بگیرد

با من بگـو ای جـان بـابا، با چـه جرمی              دشمن هـزاران بـار از من جــان بگیرد

با من بگـــو کـی دیــده با رسم تصدق              ریحانـه ی زهــرا ز مـردم نـان بگیـرد

بــــا من بگو ای جان بابا با چه جـرمی               دشمن هـزاران بار از مـن جــان بگیرد

دست ار نداری با دو چشم خود دعا کن              زخــم دل مـن از اجـل درمــان بگیرد

«میثم!» سزد در ماتمم آنسان بگریی              کز سیل اشکت چرخ را طوفـان بگیرد

یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار

ای آل عصمت قـرآن بخوانید
از اشک دیـده گوهـر فشانید

ماهم جلوه‌گر آمده                              بابا از سفر آمده

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

مویم سفید و رنگ پریده
شد میهمـانم رأس بریده

روی غرقه خون دیدنی است       حلق پاره بوسیدنی است

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

امشـب خـرابه بیت‌الولا شد
سرتاسر شام کـرب و بلا شد

سرو گلشن احمدی                        از چه با سرت آمدی

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

ای مـاه رویــت آیینـه من
صورت نهادی بر سینه من

مثـل لالـه بـویت کنــم                 با اشک شستشویت کنم

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

بابا نگـه کن رویـم کبـــود است
در سن طفلی جرمم چه بوده است

جسمم خسته بود ای پدر               دستم بسته بود ای پدر

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

هر جا برایم عین خطر بود
بر حفظ جانم عمه سپر بود

عمه گشته دور سرم                         مثــل پــدر و مــادرم

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

هم بر دو دستم سلسله دارم
هم بـر دو پــایـم آبلـه دارم

کـوه غصــه را بــرده‌ام                     سیلی از عدو خورده‌ام
مظلوم یا حسین یا حسین (2)

یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار

شب تـار است و خـرابۀ مـن مثـل روی پـدر گشته نورانی

مگر خورشید سرزده به سحر در خرابه در این شام ظلمانی؟

شده روشن چشم بیدارم
پـدر آمده بهــر دیـدارم

خـرابه شـد بـاغ لالۀ من، آه و نالـۀ من بـر سما خیزد

ندارم آب تا زنم به رویش، جای آب، اشک دیده‌ام ریزد

شده روشن چشم بیدارم
پـدر آمده بهــر دیـدارم

بیـا عمـه! تـا نظـاره کنـی روی دامن من روی گلگــون را

به پیشانی جـای سنگ ستم زخم تیغ جفا رأس پر خون را

شده روشن چشم بیدارم
پـدر آمده بهــر دیـدارم

به جـای من سـر نهاده پدر روی دامن من آه و واویلا
بدن مانده روی خاک زمین سر جدا ز بدن آه و واویلا

شده روشن چشم بیدارم
پـدر آمده بهــر دیـدارم

دعا کن ای عمه جان! ز کرم من دگر بروم همـره بابا
مرا امشب در جنـان ببـرد تــا روم به بر مادرم زهرا

شده روشن چشم بیدارم
پـدر آمده بهــر دیـدارم
 

یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار

من اختــر پنــج آفتـابم                    در بحــر کمـال درّ نــابـم

کودک نـه که مرد انقلابم              کرده است حسین،انتخابم

در شام، امید کربلایم
قـرآن شهیـد کربلایم

از خـون خدا پیام دارم                  یک کرب‌وبلا قیام دارم
بیـن همـه احترام دارم              حکم از طرف امام دارم

ویرانه حراست، من رسـولش
شام است مدینه، من بتولش

ویرانه بهشت و من فرشته                  با طینـت فاطمـه سـرشته
جسمم به امیـر شام گشته              قرآن به کعب نـی نوشتـه

هر چند که دختر حسینم
یک زینب دیگـر حسینم

عالم شـده یـادوارۀ من                  هـر روز بـود هـزارۀ من
هر لحظه غم دوبارۀ من              تابـد همه‌جـا ستارۀ من

از خصم اگر جسارتم شد
قبـرم سنـد اسـارتم شد

من باب مـراد عالـم استم                  در قدر و جلال، مریم استم
یک فاطمـۀ مجسـم استم              در مـاه صفـر محـرم استم

خیزد به دیار غربت من
بوی شهـدا ز تربت من

یـک بلبــل دور از آشیـانه                  خون دل واشک و آب ودانه
چون فاطمـه برتنش نشانه              از بـوســۀ گـرم تـــازیانــه

برشانه نشسته ضربت مشت
بـر چهـره نشان پنج انگشت

شب بـود کـه آفتابم آمد                  آن شب که پدربه خوابم آمد
از دیـده گـلاب نابـم آمد              لبخنـد زدم کـه بـــابـم آمد

سر بر روی سینه‌اش نهادم
دوران فــراق رفـت یـادم

مـن بــودم و لالـۀ امیـدم                  گـل گفتم و بـاز گل شنیدم
ناگاه زخـواب خوش پریدم              دیدم همه رابه خواب دیدم

نالیدم وسر به جیب بردم
انگـار هــزار بـــار مُـردم

من بـودم و چشم اشکبارم                  من بـودم قـلب داغـدارم
من بودم و هجـر روی یارم              نه صبر، نه تـاب نه قـرارم

من مـاندم و نالۀ جدایی
صد پـرده نوای نی‌نوایی

بغض گلـویم دوباره وا شد                  انگـار کـه شام، نی‌نوا شد
یک لحظه خـرابه کربلا شد              مرگ آمد و حاجتم روا شد

نومید شدم، ز پا نشستم
دادند سـر پـدر به دستم

من بودم و اشک در دو دیده                  من بـودم و قامت خمیده
من بـودم و حنجـر بــریـده              روح از قفـس تنـم پریـده

از خون جگر وضو گرفتم
گل‌بوسه از آن گلو گرفتم

گفتم: پدر! ای امید جانم                  با سـر زده سر به آشیانم
تقدیم تـو اشک دیدگانم              دنبـال تـو پـر زند روانم

بگذارکه اصغر تو گردم
قـربانی دیگر تو گردم

بـر رأس پـدر سـلام دادم                    غم داد چو برگ گل به بادم
تـا بوسه بر آن گلـو نهادم              یک نـاله زدم، ز پـا فتـادم

باشد که به ناله‌های «میثم»
آهـم برسـد به گـوش عالم

یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار