متن نوحه حضرت رقیه سید رضا موید

عـمــر رقیــه بـه ســر رسیده
مسـافـــرش از سفـــر رسیده
دختر سه ساله خونین جگر شد
عـاقبـت فـدای سـر پــدر شد
واویلا واویلا

هر زخم پایش خون گریه می کرد
زینب بـرایش خـون گریه می کرد
شمع شد، لالـه شد، پروانه شد او
چـراغِ گــوشـۀ ویـــرانـه شد او
واویلا واویلا                                              

ویرانۀ شـام غـوغا شـد امشب
شهـادت او امضـا شـد امشب
زخـم تـازیـانه به پیکـر اوست
صورت کبودش چو مادر اوست
واویلا واویلا

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

زبان حال حضرت رقیه سلام الله علیها

عمه نازم، سوز و گدازم ببین
بـا سـر بابا راز و نیـازم ببین

شمعم و پروانه ام        مُحرم ویرانه ام          صاحب این خانه ام
رقیه هم می رود

لاله سرخم ز دشنه پـرپر شده
خرابه مــا از او معـطـر شده

نشسته مهمان من     به دست لرزان من         به روی دامان من
رقیه هم می رود

کتـاب عمـرم، ز آتش دل بسوخت
جان رقیه، چو شمع محفل بسوخت

نفس نفس می زنم      وداع جان می کنم        شهید امشب منم
رقیه هم می رود

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

زبانحال حضرت رقیه سلام الله علیها با سر پدر

غم به سر شد، شبم سحر شد، خدا
مـاه خـرابـه، روی پـدر شـد، خدا
خبر به عالم دهید
مـاه منیـرم دمید
دوای دردم رسید
                       پدر! سلامٌ علیک 

مسافرم از سفر رسیـده، خدا
ز شیرخواره، خبر رسیده، خدا
خون خدا آمده
مونس ما آمده
ز کــربـلا آمده
                       پدر! سلامٌ علیک

چو غنچه بگشا، دهان خشکت پدر
کـه من ببـوسم، لبـان خشکت پدر
فـدای تـو دخترت
شـود فـدای سرت
این سر بی پیکرت
                       پدر! سلامٌ علیک

ای گــل زهـرا تــو را ببـــویم پدر
به اشک چشمان، رخت بشویم پدر
تـو میهمـان منی
نه بلکه جان منی
روح و روان منـی
                       پدر! سلامٌ علیک

کجاست دستت، در این اسیری پدر
کـه دختـرت را بـه بـر بگیـری پـدر
به سینه دارم غمی
نشیـن کنارم دمی
نـوازشم کـن کمی
                       پدر! سلامٌ علیک

چو سایه ات بر سرم نبوده ست پدر
ز تــازیـانه تنـم، کبــود است پـدر
فسرده حـالم ببین
شکسته بـالم ببین
چون نی بنالم ببین
                       پدر! سلامٌ علیک

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

ای سر که پر خونی به چشمم آشنایی
گـویا ســر بـابـم حسین سـر جدایی

سرت بنازم ای پدر                                شبم ز رویت شد سحر
پدر حسین جان

از لطف خود شرمنده ام کردی پدر جان
گر مـرده بـودم زنـده ام کردی پدر جان

اما چرا دیر آمدی                                رفتی جوان،پیر آمدی
پدر حسین جان

چون تو مهی ویرانه را روشن نکرده
با سر کسی از دخترش دیدن نکرده

سرت شده مهمان من                                کو پیکرت جانان من
پدر حسین جان

در جمـع ما تا آشیان کردی پدر جان
با چشم دنبال که می گردی پدر جان

نگاهِ یاری می کنی                                یا سرشماری می کنی
پدر حسین جان

در کـوفه یـک دم آمـدی و زود رفتی
دیدی که زینب بی تحمل بود و رفتی

رفتی و امشب آمدی                                چون اشک زینب آمدی
پدر حسین جان 

من کار سقایی به اشک دیده دارم
مهمـان نـوازی از سـر ببریده دارم

شام یتیمی شد سحر                                ای شامیان اینم پدر!
پدر حسین جان

بابا ببیـن قـدر و مقــام دختـرت را
عمه تنت بوسید و من بوسم سرت را

خواهی اگر رقیه را                                با خود ببر رقیه را
پدر حسین جان

دیدم چـو بوسد عمه ام زیر گلویت
من هم به خیمه دیده کردم آرزویت

امشب ببوسم این گلو                                رسیده ام بر آرزو
پدر حسین جان

قـوت نـدارم تـا که رویت را بشویم
با اشک، خون های گلویت را بشویم

پیش سرت دل داده ام                                از دست و پا افتاده ام
پدر حسین جان

رنگ تـو و مـن زرد از غـم گشتـه بابا
چشم تو و من خیره در هم گشته بابا

آخر بکن لطفی به من                                چیزی بگو حرفی بزن
پدر حسین جان

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

در خـرابه شـام عطــر لاله دارد
زیرا که بدانی یک سه ساله دارد

کز قافله جا مانده                 وز پدر جدا مانده
ای وای رقیه

زان پرستوی عشق بال و پرشکسته
در راه عـــزیــزان منتظــر نشسته

تا مسافرش آید                      یعنی پدرش آید
ای وای رقیه

گرچه دستگیر و کودکِ اسیر است
مکتب پـدر را بهتـرین سفیر است

بشکند اسارت را                    واکند سفارت را
ای وای رقیه

او که غیر زینب مونسی نبودش
شاهد غمش بود بازوی کبودش

او که روی نیلی داشت      کی طاقت سیلی داشت
ای وای رقیه

ســرهـای بـریـده در مقـابلش بود
اشک چشم زینب شمع محفلش بود

ناله همچو نی می کرد       راه کوفه طی می کرد
ای وای رقیه

آن شب که مواجه با سر پدر شد
وضع او دگـرگون حال او بتر شد

سوز غصه آبش کرد             گل بود، گلابش کرد
ای وای رقیه

چون رقیه طفلی رنج و غم ندیده
همبـازی او شـد یـک سـر بریده

خم شد رخ او بوسید            رگ های گلو بوسید
ای وای رقیه

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

شام غم گنجی که در ویرانه دارد                            گوهری از اشک مظلومانه دارد

دختر کریم است، کارش عظیم است
گـــوهـر یتـیـم است، جــانم رقیه

بسته احرام رسالت در اسارت                                 کرده با خون جگر غسل زیارت

دارد از دادار، با سر دلدار
وعـده دیـدار، جانم رقیه

یک دل کوچک کجا و آن همه غم                        یک سه ساله آه و سیصد سال ماتم

تیره روزی ها، غم فروزی ها
خیمـه سوزی ها، جانم رقیه

خار صحرا تیر غم در پا و در دل                              داغ هجر کودک ششماهه بر دل

دیده تر گشته، در به در گشته
خون جگـر گشتـه جـانم رقیه

پا به پای عمه و مادر دویده                                روز و شب دنبال سرهای بریده

با دل پر خون، پا ز ره گلگون
خـاطر محـــزون، جانم رقیه

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

الا ای ماه خــونین که آستـانت آسمان بوسد
چه زیبــا آمدی تـا دخترت هـم آستان بوسد

تو با سر آمدی من هم به جان گردم پذیرایت
که هر عاشق رخ جانانۀ خـود را به جان بوسد

پدر بوسم لبت جـایی که بـوسیدست پیغمبر
ولی در طشت زر دیدم که چوب خیزران بوسد

تو را من هرچه میبوسم چرا من را نمی بوسی
چو باشد رسم، مهمان را که روی میزبان بوسد

اگـر وقـت وداع آخـــریـن بــا عمه ام زینب
ندانستـم چـرا زیــر گلـویت بـا فغـان بوسد

ولی الحال می فهمم که می بینم سرت بی تن
که رگهای گلـویت را صبـا بـوید، سنـان بوسد

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

مـرا از بـــر لالــه هـا می برند                چو مـرغی بـه دام بلا می برند

تـو را غـرق خـون ستم ساختند              مـرا هـم بـه بنـد جفا می برند

جـدایم کنند از تـو این دشمنان              که سرهای از تن جـدا می برند

تو خون خدایی و این مشرکین              تـو را کشتـه نـام خدا می برند

اسـارت کـه دیگــر نـدارد کتک              مـرا بـا زدن ها چــرا می برند

بـه اینـان بگو ای پـدر جان مرا              چـرا می زننـد و کجـا می برند

کشیدند اینجا چو جانم به خون              کجـا دیگــر از کــربلا می برند

گهم بـر روی خـارهـا می کشند              گهـم بـا سـر نیـزه ها می برند

به طعنی جگرهای ما خون کنند              بـه قهری دل ما ز جـا می برند

بــه اطفال پاسخ ز سیلی دهند              زمـانی کـه نــام تو را می برند

"مـؤید" دل مـا بـه حـال آورند                چـو نـامی ز کــرببلا می بـرند

دوایی به درد دلم کن حسین
که خـاک تو بهر شفا می برند

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

پـدرم رفـت و بــود عقـده گشــایم عمه                        بــود امیــد دلـم بـعــد خـدایم عمه

بعد بابا کـه سـرش همـره مـا بـر نی بود              انس بستـه بـه من و آه و نـوایم عمه

تـا نسـوزد جگـرم بیش تــر از داغ پـدر              دهد از اشـک بصـر آب و دوایــم عمه

زنـد از مهــر گهــی شانه به مـویم گریان              کشد از لطـف گهـی خــار زپــایم عمه

تا نیفتم بـه کـف دشمن و سیـلی نخورم              نکنـد لحظه ای از خویش جـدایم عمه

من دعامی کنم و مـرگ خـود از حق طلبم              نشنود این دل شب کـاش دعـایم عمه

هست تکلیف من امشب بگذشتن از جان              بهتـرین شـاهد من هست وفـایم عمه

من به تکلیف عمل کـرده و بـا خیـل اسیر              جشن تکلیـف گـرفته است بـرایم عمه

جشن تکلیف مـرا هست چراغان از اشک              اشـک خونین کـه بریزد به عـزایم عمه

جشن تکلیف من این بود که در ویرانه
بست بــا خون دل خویش حنایم عمه

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

پدر ز روی تو گلبوسه تـا که من چیدم
بساط زندگی خـویش نیــز بــرچیدم

درِ بهشت شهـادت گشوده شد به رُخَم
ز لحظه ای که سرت را به گریه بوسیدم

وفـور اشک مجـالم نمی دهـد یک آن
که بعد رفتـن تـو یک زمـان نخندیدم

دمیده پـرتـو خورشید در خرابه و من
همان ستارۀ نـزدیک تـر به خورشیدم

غم بـزرگ تـو و قلب کـوچکم ای وای
گلو بــریده دگــر دل ز عمــر ببـریدم

ز بس غبـار مصیبت گـرفته چشمم را
اگـر نبـود فــروغ سـرت نمی دیـدم

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

بیا بابا که هجرت کـرده از جـان و جهان سیـرم
از آن روزی کـه رفتـی از بـرم بـا گـریـه درگیـرم

بـرای دیــدنـت لحظـه شمـاری می کنـم بـابـا
هر آن چـه زود هم آیی بـه دیــدارم بـود دیـرم

تــو ثـــاراللهی و مــن خــون ثــارالله در پیکر
تو وجه الله و من بـر وجـه خـونین تـو تصویرم

من از حُسن و ملاحت هم چو زهـرا مادرم بودم
ولیکن سوز خورشید و عطش داده است تغییرم

ز جـا بــرخــاستن هـم از بــرایم مشکلی باشد
که بــاور می کند کـز درد و غـم در کودکی پیرم؟

خدا را عمه جان امشب به فکر کفن و دفنم باش
اگر بـابـا بیــاید یــا نیــاید مـن کـه میمیرم

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

امشب چه خـوب سـر زدی از آشیانه ای              کانجا فتـاده مـرغک بی آب و دانه ای

از اهل بیت خویش به ویران عجب مکن              جز ایـن غـریب خـانه نداریم خانه ای

ای یـوسف عــزیــز ســرت را خریده ام              بــا اشـک دانــه دانه و آه شبـانه ای

مـن با سـرت معــامله جـان و دل کنم              ای سـرکه در معامله بـا حـق یگانه ای

آمد بـه ناله دامن وصلت بـه دست من              زیــرا نبــود بهتـــر ازینــم بهـانه ای

تــا امشب ای پدر که بـه دیـدارم آمدی              من را نبــود غیــر نــوایت تـرانه ای

زحمت کشیـده ای بـه سـراغ من آمدی              ای سـر کـه سـرّ مـرحمت جاودانه ای

فُلـک نجــات بهــر نجــات مـن آمدی              در ورطه ای که غم رسد از هر کرانه ای

طـاقت نـداشتـم کـه بگیرم سـرت به بر              کز من نمانده غیـر سری بـار شانه ای

زان روی خـم شـدم پـی بـوسیدن رُخت              این است حال کودک آتش به لانه ای

از بـس مـــرا زدنــد تنـــم درد می کند                 بر عضو عضو من بـود از آن نشانه ای

هر کس به هرچه داشت کتک زد مرا پدر              ای کـاش تـا کـه بـود فقط تازیانه ای

آن شب که می سُرود "مؤید" رثای من
با خویش داشت زمـزمـۀ عاشقانه ای

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

من چهـل منـزل بـه دنبـالت دویدم ای پدر

دیـدمت امـا نه آن گـونه که می بـردم امید

عشقبــازی می کنـم نک بـا سـر ببریده ات

عمـه و مـن زائــر رگ هـای خـونین تـوایم

عمه رگهـای تنت بـوسید و من رگ های سر

در کـلاس عشـق تــو شـاگـرد اول عمه شد

تا شنید از نیزه قرآن خواندنت را سرشکست

بردی اصغر را که آبش داده باز آری چه شد؟

در میــان کشتگانت هــم نشــان او نبـود

تا در این ویـران به دیـدارت رسیدم ای پدر

مـن سر ببـریده ات در بر کشیــدم ای پدر

ای که داغت را به جان و دل خریدم ای پدر

همچـو او من هم شهـامت آفـریدم ای پدر

ای غـریب و تشنـه، عریان و شهیدم ای پدر

در مسیـــر کــربلا از آنچــه دیـدم ای پدر

ورنـه قـرآنت بـه نی من هم شنیدم ای پدر

آه کـه آن شش مـاهه را دیگر ندیدم ای پدر

هـر چه گشتـم بیـن یــاران شهیدم ای پدر

یک دل کـوچک کجا و سوز غم های بزرگ

جای خون آتش بجوشد در وریدم ای پدر

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد