متن نوحه زنجیرزنی و سینه زنی حضرت رقیه (س)

چشم انتظـاریها به سر آمد             خورشید زهرا جلوه گر آمد

تنهـا امیــدم از سفــر آمد             امشب بـه دیدارم پدر آمد

ویرانه شد گلشن    چشم همه روشن (2)

من ماه خود را در طبق دیدم       رنگین ز خون رخسار حق دیدم

در شـام ظلمانی شفـق دیدم      مهــر رخِ ربُّ الفلــــق دیــدم

ویرانه شد گلشن    چشم همه روشن (2)

امشـب بــه دیدار آمده یارم           در مقدم او جان به کف دارم

لـب بـر لبـش با گریه بگذارم           از ماه رویـش بـوسه بردارم

ویرانه شد گلشن    چشم همه روشن (2)

طور تجلّا گشته غم خانه               جانان من شد شمع ویرانه

جـان من مظلومه پروانه               تا جـان دهم در راه جانانه

ویرانه شد گلشن    چشم همه روشن (2)

بـا یــاد او شبها به سر بردم           از قاتلش دائم کتک خوردم

هر لحظه زنده گشتم و مردم          با آنکه مثــل لاله پـژمردم

ویرانه شد گلشن    چشم همه روشن (2)

سینه سپر پیش بلا کردم               شـام بلا را کربلا کـردم

خون بر دل اهل ولا کردم              ننگ عـدر را برملا کردم

 ویرانه شد گلشن    چشم همه روشن (2)

مسافران صفر 2 - علی  انسانی

رقیـه از ره پـدرت رسیده
بوسه بزن به حنجر بریده

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

دیدن روی لالـه‌گــون مبارک
محاسن غرقه به خون مبارک

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

دیده گشا صورت حق را ببین
راس بــریده در طبــق را ببین

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

نشـان مــده صـورت آزرده را
ببوس لب‌های ترک خورده را

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

گریه بـه گوشـواره عـرش کن
خـرابه را ز زلف خود فرش کن

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

ز سوز دل به دیده‌ات خونفشان
بر این سر بـریده قــرآن بخوان

صل علی محمّد                خون خدا خوش آمد

شب که نگردیده سحر می‌روی
همـره بـابـا بـه سفـر می‌روی

صل علی محمّد                 خون خدا خوش آمد

یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار

غرقه به خون یاسمنی ابی‌عبدالله                    آیــا تــو بــابای منی ابی‌عبدالله
من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

سـر تـو بـردارم و بــر سینه بگذارم                    بی‌خبــر آمـدی چــرا بهـر دیدارم

تـو ماه بیـت‌الحزنی ابی‌عبدالله
من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

وقتی که کودکان شام خنده می‌کردند                    وقتی که زن‌ها صدقه بر من آوردند

وقتـی که دیدم شامیان همه نامردند              دیـدم تــو گـریـان منی ابی‌عبدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

شب شده بی‌تو خانۀ ما عزاخانه                    تو شمع من شدی و من برتو پروانه

مثل علی آمــده‌ای کنـج ویرانه              سـر بــه یتیمــان بـزنی ابی‌عبدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

اشک غـم و سوز درون برمن آوردی                    عارض سرخ لاله‌گون برمن آوردی

محاسن غرقه به خون بر من آوردی              بگـو بــرایم سخنـی ابـی‌عبـدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

قسمت توبه اشک من دیده بگشادن                    قسمت من برگلویت بوسه بنهادن

مـرا بود به عشق تو شوق جان دادن              تـو جــان من در بدنی ابی‌عبدالله

من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

ای بــرده دل از دختــرت روی گلرنگـت                    قرآن بخوان که دخترت شده دلتنگت

اینجا نه کس چوبت زند نه کسی سنگت              بخـوان کـه شیـرین‌دهنی ابی‌عبدالله
من الذی ایتمنی ابی‌عبدالله (2)

یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار

بـا سر بی‌پیکر خود پر زدی
بر من ویرانه‌نشین سر زدی

ماه عزاخانه‌ام                      چراغ ویرانه‌ام

سفیر تـازیانه‌خوردۀ من
کوه بلا به شانه بردۀ من

سه‌ساله زهرای من       سیلی و تو؟ وای من

تـو در دل شب آفتاب منی
مسافر به خون خضاب منی

پدر! چه زیبا شدی         چو گل، ز هم وا شدی

تو ماه ومن ستاره؛می‌بوسمت
بـا قلب پــاره‌پاره می‌بوسمت

خودم دعایت کنم                گریـه بـرایت کنم

قلب منی روح منی یا اب
مـن الــذی ایتمنی یا اب

به روی همچون مهت          مــرا ببــر همرهت

گریه نکن گریه نکن دخترم
می‌بـرمت بـه دیدن مادرم

کبــوتــرم! پـربزن               سری به اصغر بزن

طوطی پرشکسته پر باز کرد
فـرشتۀ فـاطمه پــرواز کرد

گریه به حالم کنید             همــه حـلالم کنید

یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار

من گل پرپر ثاراللهم                    سـورۀ کـوثر ثاراللهم

سـورۀ کوثـر ثاراللهم              نازنین دختر ثاراللهم

من پیام‌آور عاشورایم
دختـر فاطمۀ زهرایم

من سفیـر شهـدا در شامم                    پـاره‌ای از جگــر اسلامم

خون دل موج زند در جامم              زینب و فاطمه را هم‌گامم

گرچه خاموش شده زمزمه‌ام
روز و شب بـاب مراد همه‌ام

نهضتی تازه به پا کردم من                    شـام را کــرب‌وبلا کردم من

یـاری خـون خدا کردم من              جان در این راه فدا کردم من

بس‌که خون خورده‌ام و لب بستم
صبـر آمــد بــه امــان از دستـم

شـامیان بر جگرم چنگ زدند                    دور من نای ودف و چنگ زدند

بامن از کینه دم از جنگ زدند              از لـب بـام مـــرا سنـگ زدند

شهدا جمله دعـایم کردند
سنگ‌ها گریه برایم کردند

کودکم؛ لیک ز جان سیر شدم                    اول کــودکی‌ام پیـــر شـدم

کنــج ویـرانـه زمین‌گیر شدم              پیش چشم همه تحقیر شدم

شامیان اشک مرا می‌دیدند
بـه من و عمۀ من خندیدند

فاطمی عصمت و زینب‌خویم                    بستــه در بنــد ستـم بــازویم

ابـر سیلی‌ست بـه مـاه رویم              روی من گشته سیه چون مویم

هـر کجـا نــام پـدر مـی‌بردم
به همین جرم،کتک می‌خوردم

دل شب خواب پدر را دیدم                    گـل ز گلزار جمالش چیدم

کنـج ویـرانه به خود بالیدم              شهد از خون جگر نوشیدم

سرِّ پوشیدن رویم این بود
که نبیند پـدرم روی کبـود

به! چه خوابی! چقدر شیرین بود                    باغبان بود و گل یاس کبود

داشتـم با پـدرم گفـت و شنـود              نگه افکند بـه رویم؛ فـرمود

دخترم!از چه سبب پیر شدی؟
کنـج ویرانه زمیــن‌گیر شدی

ای مـه روی تـــو خـاک‌آلوده                    بـه روی خــاک سیه آسوده

لحظه‌لحظه جگرت خـون بوده              ازچه این‌قدر شدی فرسوده؟

گفتمش هجر تو بی‌تابم کرد
عطش دیـدن تــو آبـم کرد

شب و ویرانه ومن بودم و باب                    حیـف! یک‌بـاره پــریدم از خواب

نــاله ســردادم و رفـتم از تاب              چرخ گردون به سرم گشت خراب

گشت تعبیر، همان‌دم خوابم
چشمم افتـاد بـه رأس بـابم

سـر خونین پدر را دیدم                    لاله از باغ جمالش چیدم

روی خونین ورا بوسیدم              عوض گریه به او خندیدم

قصـه کوتاه؛ ز دنیا رفتم
دل شب همره بابا رفتم

یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار

امشب به ویرانه، دسته‌گل آوردند
یک لالـۀ خـونین بر بلبـل آوردند

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

گر جان دهم امشب، والله حق دارم
کز دامـن زهـرا، گـل در طبـق دارم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

با گریه می‌گردد چشمان بابایم
بـاشد نگـاهش بـر آبلـۀ پـایم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

از لعـل لبهـایش گلبوسه می‌گیرم
با گریه می‌سوزم، با خنده می‌میرم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

امشب پدر از لطف، شرمنده‌ام کردی
من مـرده‌ای بودم، تـو زنده‌ام کردی

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

ای کودکان آرام،من میهمان دارم
بهر پذیـرائی، یک نیمه‌جان دارم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

وصلت تسـلاّ داد بر قلب پر خونم
هـم ازتو شرمنده‌، هم از تو ممنونم

ویرانه شد گلشن                   چشم همه روشن

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

گل باغ وفا بابا عزیز مصطفی بابا
شهیـد کـربـلا بابا بیا بابا بیا بابا
حسینم وا حسینم وا (2)

خـرابه منـزل مـا شد                      ز غم پر خون دل ما شد
جدایی حاصل ما شد              بیـــا بـابـا بیــا بـابـا
حسینم وا حسینم وا (2)

فـدای رأس پر خونت                     فدای روی گلگونـت
فدای چشم محزونت              بیـا بـابـا بیـا بـابـا
حسینم وا حسینم وا (2)

ز داغت دیـده گریانم                     نگر حال پریشانم
برون شد از تنم جانم              بیـا بـابـا بیـا بابا
حسینم وا حسینم وا (2)

نگر در این عزاخانه                    سپارم جان غریبانه
بیـا در کنـج ویرانه              بیـا بـابـا بیا بـابـا
حسینم وا حسینم وا (2)

بود غمخوار من امشب                    پدر جان عمه‌ام زینب
رسیده جـان او بـر لب              بیـا بـابـا بیــا بـابـا
حسینم وا حسینم وا (2)

منم آن مرغ پر بسته                   بود از رنج و غم خسته
که در ویرانه بنشسته              بیــا بـابـا بیــا بـابـا
حسینم وا حسینم وا (2)

مسافران صفر 2 - عبّاس عنقا

آرامش جان و دلِ من از سفر آمد
من میهمان دارم بیا، عمه پدر آمد

ای روح و ریحانم                         بابا حسین جانم

در مقدم مهمان خود، من گل می‌‌افشانم
گلفرش راه او شـده، اشـک دو چشمانم

ای روح و ریحانم                        بابا حسین جانم

خورشید من پیشانیت، از چه شفق‌گون است
رخسـار نـورانیّ تـو، بـابـا پـر از خـون است

ای روح و ریحانم                        بابا حسین جانم

من در کتاب چشم تو، این لحظه می‌خوانم
من بـا تـو از خـود می‌روم اینجا نمی‌مـانم
ای روح و ریحانم                        بابا حسین جانم

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

ای اسیران عمّه را یاری کنید
جای او بر من عزاداری کنید

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

تا محمّـد خنده بر رویم زند
فاطمه شانه به گیسویم زند

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

گـریـه دورِ پیکـرِ پــاکم کنید
در همین ویران‌سرا خاکم کنید

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

تا دهم شرح سفر را مو به مو
تا زنم گلبوسه بـر دست عمو

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

بسته امشب می‌شود پرونده‌ام
عمّـه جـان عفوم نما شرمنده‌ام

من از اینجا می‌روم                   پیش بابا می‌روم

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

گفـت ای عمّـۀ غمدیـدۀ خونین جگرم

عمّه جان کو پدرم (2)

اگر آمد ز سفر پس چه شد آن تاج سرم

عمّه جان کو پدرم (2)

آمـد از مهــر مـرا بـر سـر زانــو بنشاند

بـه رخـم اشک فشـاند

گاه بوسید لـب خشک و گهی چشم ترم

عمّه جان کو پدرم (2)

عمّـه بابـم ز مـنِ زار نکـرد هیـچ سؤال

نــه مــرا بــود مجال

تا بگویم که در این راه چه آمد به سرم

عمّه جان کو پدرم (2)

گفتـم آخـر پـدرم آمـد و دلشاد شدم

ز غـــم آزاد شــــدم

نکنــد بــار دگــر عــزم سفـر او ز برم

عمّه جان کو پدرم (2)

پــدرم عمّـه چـرا بـا دل زار آمـده بود

اشکبــار آمــده بــود

خبـری تـازه اگـر هست بکن با خبرم

عمّه جان کو پدرم (2)

بلکه دیده است مرا با سر عریان و فگار

بــه روی ناقــه سـوار

یا شنیده است که با شمر و سنان همسفرم

عمّه جان کو پدرم (2)

پـدرم گـر ز سفـر آمـده کـو اکبر من

آن مـــه انـــور مــن

کو پسر عمّ مـن آن قـاسم نیکـوسیرم

عمّه جان کو پدرم (2)

گر حسین آمده عبّاسِ علمدار کجاست

هر طرف از چپ و راست

که نظر می‌کنم او نیست بـه پیش نظرم

عمّه جان کو پدرم (2)

گوی با «ذاکر» عاصی که تو را روز حساب

نبــود بیــم عـــذاب

گـر بگویـی تـو به شاه شهداء نوحه‌گرم

عمّه جان کو پدرم (2)

مرحوم عباس حسینی جوهری«ذاکر»

دل شب است و مسافرم از سفر رسیده
به جای سوقـات، بـرایم آورد، سر بریده

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

رسیده امشب، شبِ وصالم، خوشا بحالم
بـدین امیـدم، کـه عمّه امشب کند حلالم 

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

مـرادِ دل را ز حلـق خـونین بگیـرم امشب
بگریم امشب، بخندم امشب، بمیرم امشب

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

ز زلف خونین، گشوده‌ام فرش، برای بابا
خدانگهـدار، کـه می‌کنم جان، فدای بابا

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

به شام ویران، شب غریبان، سحر ندارد
چـرا نمیــرد، رقیّـه دیگــر، پـدر ندارد

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

به پیکر من، به صورت من، بُوَد نشانه
ز کعب نیـزه، ز ضـرب سیلی، ز تازیانه

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

شبی که در ره، عدو ز زینب، مرا جدا کرد
خودم شنیدم به گریه زهـرا مرا صدا کرد

بشام هجران، سحر خوش آمد         پدر خوش آمد، پدر خوش آمد

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

این مزار مُـرغکی بی‌آشیانه‌ست
قبر یک طفل یتیم و نازدانه‌ست

من یتیم‌ام من یتیم‌ام من یتیم‌ام

عمّه جان دیگر نمی‌گیرم بهانه
بلبل تـو امشب افتـد از ترانه

من یتیم‌ام من یتیم‌ام من یتیم‌ام

بِه بـود از گُلسِتـان، ویـرانۀ من
گشته این ویرانه مهمانخانۀ من

من یتیم‌ام من یتیم‌ام من یتیم‌ام

مسافران صفر 2 - علی انسانی 

خــوش آمـدی ای سـر بـریده
خونت به چهره، اشکت به دیده

بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

با اشک دیده، رویـت بشویم
زخم سرت را، چون گل ببویم

بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

لـب‌هـای خشکت چـرا کبـود است؟
از ضرب دست و چوبِ که بود است؟

بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

چشمم یـم خـون، دلم کبـاب است
فرقت شکسته، مویت خضاب است
بابا که رگ‌های گلویت را بریده (2)

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

بود دامنم رحل و قرآن سرت
زنـم بـوسه‌‌ها بـر رخ انـورت

سرت کرد بر نی، ره عشق را طی، پدر جان پدر (2)

ز هجر تو من روز و شب سوختم
به جـان و دلـم شعلـه افـروختم

چو نی در نوایم، که درد آشنایم، پدر جان پدر (2)

تو از داغ دشت بلا آمدی
بـه دیـدارم از کربلا آمدی

در این کلبۀ غم، در این بزم ماتم، پدر جان پدر (2)

چـرا ای گلِ یـاس نیلوفری
شده ماه روی تو خاکستری

ز بیداد خولی، تو زار و ملولی، پدر جان پدر (2)

مسافران صفر 2 - محسن (حافظی)

ای یگانه دخترم، ای شهید مادرم
                                غم مخور امشب تو را همره خود می‌برم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

ای پدر جان ای حسین یاریم کن از کرم
                                           یا بگیرم در برت یا بگیری در برم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

دخترم وقت سحـر از چه بیـداری هنوز
                               دختران خواب و تو خون در بصر داری هنوز

از چه باید روی خاک چهره بگذاری هنوز
                               بـا چه حـالت بـر زمیـن صــورتت را بنگرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

جان بـابـا از فـراق، آمـده جـان بـر لبم
                           روز من در شـام غـم تیـره‌تر شد از شبم

هم ز جان گردیده سیر هم خجل از زینبم
                           هم سرم بشکسته هم گشته نیلی پیکرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

بلبل باغ حسین از چه رو افسرده‌ای؟
                                   نونهال کوچکم از خزان پـژمرده‌ای

لاله‌ی نیلوفرم از که سیلی خورده‌ای؟
                                   صورتت نیلی شده مثل زهرا مادرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

ای پـدر در کـودکی دیـده‌‌ام آزارها
                              رفتـه‌ام بــا عمـه‌هــا بــر ســر بـازارهـا

بر کف پـایم فـرو رفته نیش خارها
                            می‌چکد خون جای اشک ازدو چشمان ترم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

دخترم امشب دگر پیش اصغر می‌روی
                                  از خرابه در بهشت چون کبوتر می‌روی

از حضـور عمـه‌هـا نــزد مادر می‌روی
                                  می‌زنی گــل بــوسه بر ماه روی اکبرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی

غم مخور بابا اگر راهی صحرا شدم
                                   در عوض هم سنگرِ زینب کبری شدم

در همین ویران‌سرا نایب زهرا شدم
                                  قبلـۀ اهــل ولا تــا قیــام محشـرم

ای داد از بی‌آشنایی       وای وای وای از جدایی 

مسافران صفر 2 - غلامرضا سازگار

بیا عمّه امشب قمر آمده
پدر رفته با پا به سر آمده

اگر دل دو نیم‌ام      نگویی‌ یتیم‌ام         پدر آمده

دلم عمّه امشب خبر می‌دهد
شبـم را امیـد سحـر می‌دهد

اگر دل دو نیم‌ام      نگویی‌ یتیم‌ام         پدر آمده

دو چشمش نگویم چرا بسته است
پـدر از سفـر آمــده خستـه است

اگر دل دو نیم‌ام      نگویی‌ یتیم‌ام          پدر آمده

تو آگه ز سوز و گداز منی
تو تنهـا خریـدار ناز منی

اگر دل دو نیم‌ام      نگویی‌ یتیم‌ام          پدر آمده

مسافران صفر 2 - علی انسانی

عمّـۀ مظلومه‌ام، دست خدا یار تو                      وقت جدایی شده، خدانگهدار تو

گریه به حالم کنید           دگر حلالم کنید

طایر عشق حسین، فتاده از زمزمه                      شبانه دفنم کنید، چو مادرم فاطمه

گریه به حالم کنید            دگر حلالم کنید

گاه به من، مادر و گاه پدر، می‌شدی                     گاه مرا سایه‌بان، گاه سپر، می‌شدی

گریه به حالم کنید            دگر حلالم کنید

الا اسیران همه من به سفر می‌روم                      با رخ نیلی‌شده، پیش پدر می‌روم

گریه به حالم کنید            دگر حلالم کنید

در این خرابه دلم، تنگ علی‌اکبر است                     در نظرم دم‌به‌دم روی علی اصغر است

گریه به حالم کنید          دگر حلالم کنید

به گلسِتـان جنـان یاد کنم از همه                      سلامتـان را بـرم، بـه مـادرم فـاطمه

گریه به حالم کنید          دگر حلالم کنید

اگرچه من بوده‌ام، طفل صغیر حسین                      دگر به شام بلا شدم سفیر حسین

گریه به حالم کنید          دگر حلالم کنید

یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

دخترم گریه نکن، اشک چشمت زده بر دل شررم

مادرم منتظـر است، آمـدم تـا کـه تو را هم ببرم

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

این خرابه، قفـس است، آمدم تا که کنم آزادت

با پـدر حرف بـزن، مانده در سینه چرا فریادت؟

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

علـی اکبـر بـه جنان، در فـراق تـو دلش تنگ شده

به پدر سنگ زدند، موی تو از چه، به خون رنگ شده

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

تو که یک طفل استی، قامت فاطمیت، از چه دو تاست

تــرَکِ لب‌هـــایت، همــه از تشنـگی کـرب و بلاست

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

دیـدم از نــوک سنــان، بــه روی خار، دواندند تو را

از شتــر افتــادی، ز چـه بـر خــاک، کشاندند تـو را

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

بــوی زهـرا دمـد از، گیسـو و رشتــۀ پیـــراهن تو

گــوییا پیـــش از مـن، مــادرم آمــده بر دیدن تو

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

مــوی مشکیـن تــو را، پــر، ز گـرد ره صحرا دیدم

گــوئیـا بــر ســر تــو، چــادر خـاکی زهــرا دیدم

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

شمـــع ســـوزان دلم، چقَدَر سـوختی و آب شدی

با پدر حرف بزن، از چه لب بستی و در خواب شدی

نازنین دختر من            گل نیلوفر من

من یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

از پــاره‌های جگـرم لاله افشـــانم                       خوش آمدی، خوش آمدی، تازه مهمانم
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

واویلتا کــه شامیان، بس‌که نامردند                      بـه جـای گل، سـر پدر بر من آوردند
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

امشب دگر مراد خود از تو می‌گیرم                      تــو را بـه بر می‌گیرم و بر تو می‌میرم
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

من مثل زهرا خورده‌ام از عدو سیلی                      تو گشته، یاقوت لبت، از چه رو نیلی؟
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

قرآن بخوان، قرآن بخوان، بهر محبوبت                    اینجـا دگـر نمی‌زنند دشمنان چو بت
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

زخم سر زیبای توست، ارثی از حیدر                      شکستـه دندانت چـرا، مثـل پیغمبر
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

گریه بـرای دختــرت، بیـن ره کردی                    من اوفتـادم از شتـر، تـو نگه کردی
یا ابتا یا ابتا ای حسین جانم

یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

من نخل شکستۀ حسینم
در سوگ نشستۀ حسینم
هم اختـر آسمان عصمت
هم مـاه خجستۀ حسینم

                       دریا شده تشنه‌کامِ اشکم
                       پیغمبر خون، امام اشکم

من سورۀ کوثر حسینم
هـم‌سنگر مادر حسینم
مـانند عمو، گره‌گشایم
والله! قسـم در حسینم

                        آزاده یتیمـه‌ای صغیـرم
                        صد قافله دل، بوَد اسیرم

قـرآنِ فتـاده زیر پــایم
هـر چند، غریبم، آشنایم
هـم لالۀ سرخ باغ خونم
هم یاس بهشت کربلایم

                         با مصحفِ روی لاله‌گونم 
                          پیغمبـرِ قتلـگاه خـونم

آیینـــۀ روی سیّــدالنـــاس
سر تا به قدم، صفا و احساس
بـوده است همیشه جایگاهم
دامـان حسین و دوش عباس

                   هـم بوده حسیـن، سرفرازم
                  هم دخت علی، کشیده نازم

ویرانه، اگر چه جای من بود
عـالم، همه کـربلای من بود
چشـم ملـک از پـی تبـرّک
بـر آبله‌های پـای مـن بود

                      می‌بود به جنگ اهل بیداد
                     در هـر نفسـم، هـزار فریاد 

خال لب من، شده است، تبخال
از سوز عطـش، زدم پــر و بـال
نیـش ســر خــارهـا، بـه پایم
انـداختـه‌اند عکــس خلخــال

               بر من دف و چنگ، گریه می‌کرد
               کعب نـی و سنگ، گریه می‌کرد

بــودم بـه حسین، سـر سپرده
کــوه غــم او، بــه دوش برده
هـــر چند کـه دختری صغیرم
یک مرد، چو من، کتک نخورده
                   رخسار منـوّرم، کبـود است
                   سر تا سر پیکرم، کبود است

مـن بـودم و قلـب داغدیده
مـن بــودم و قامت خمیده
آن شب که اجل، گرفت جانم
مـن بـودم و یک سـر بریده
                   سر را روی سینه‌ام، فشردم
                   در گوشۀ ایـن خرابه، مردم

یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار

ای یار سفر کرده گل از سفر آورده‌ی

بر دخترکـت لالـه از زخم سر آوردی

                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ویرانه سـرا روشن گردیده ز روی تو
سوغاتی من گشته رگ‌های گلوی تو

                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

مهمان منی بـابـا جانان منی بابا
گیرم به سر دستت قرآن منی بابا

                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای دلبــر جـانـانـه بـرگشتـه غـریبانه
کی دیده به ویرانه شمع و گل و پروانه

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

بنشینم و بگذارم لب بر لب عطشانت
یـادآورم از چـوب و از آیـه قــرآنـت

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

یک صورت خون آلود با این همه زیبایی
در این شـب ظلمـانی گـردیده تماشایی

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای مـاه چهـل منـزل این منـزل پایان است
هم بر لب تو لبیک هم بر لب من جان است

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای عمّه خداحافظ من هم به سفر رفتم
بنگـر چـه غــریبانه همــراه پـدر رفتم

                           مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

ای خونجگرِ دوران، ای در بدرِ صحرا
پیغــام تـو را بـردم بر فـاطمۀ زهرا
                            مولا ابی عبدالله، مولا ابی عبدالله

مسافران صفر یک - غلامرضا سازگار

شب شد پدر
از غــم تــو               تا به سحر
مـاتـم تـو                در انتظـارم
دل بی‌قرارم

ستاره شبم کجایی                 کی شود از سفر بیایی

ای خوب من
بــی‌قـــرارم

           محبوب من
سـوگــوارم              جانم فدایت
گـریم برایت

ستاره شبم کجایی                 کی شود از سفر بیایی

بـاوفــایم
در نای من                آشنایــم
آوای من               داد از جدایی
شـد نینوایی

ستارۀ شبم کجایی                  کی شود از سفر بیایی

کی می‌شود
هم بخنـدم               از روی تو
هم بگریم               بوسه بگیرم
هـم بمیـرم

ستارۀ شبم کجایی                  کی شود از سفر بیایی

چـون بگریم
شـد ویرانـه               خون بگریم
عــزاخــانه               در ماتم تو
بـزم غم تو

ستارۀ شبم کجایی                  کی شود از سفر بیایی

مسافران صفر یک -  حسن هارونی

دریا دریا ز دیده‌ام می‌ریزد خون جگر                     صحرا صحرا مرا بود در سینه داغ و شرر

روشن کردی تو ای پدر کنج ویرانۀ من
با سرگشتی تو از وفـا مهمان خانۀ من

ای نـور دو چشـم‌تـرم

ای مـاه شکسته جبین                خاک غم تو به سرم

مهمان خـرابه‌نشین               ای خوب و نازنین

بـابـای مـه جبین

به دست بسته بر زمین ز ناقه افتادم
به زیـر کعب نی و تازیانه جـان دادم

حسین حسین حسین حسین حسین حسین بابا

من مرغ پر شکستۀ غرق دریای غمم                  بنگر موی سپید من بنگر این قدّ خمم

گیرم گلبوسه امشب از رگهای نـایِ تو من
از زخم گوش پاره خون ریزم بر پای تو من

از داغ تو بی‌رمقم

تـا آخـر خطِّ سفر                قـرآن ورق ورقـم
با خود تو رقیه ببر                پیشم دمی بمان

بـابـای مهـربـان

به ضـرب سیلی عدو شده سیه رویم
به عشق مادرت ببین شکسته پهلویم

حسین حسین حسین حسین حسین حسین

مسافران صفر یک- علی شریف

ای همـه عشـق بـرادرم! رقیّه جـان! رقیّه جـان
                                         تو می‌دهی بوی مادرم! رقیّه جان! رقیّه جان

دخترم ای فروغ دیده! از چه جان تو پر کشیده؟
                                        حاجتت را مگـر گـرفتـی در کنــار سر بریده؟

یا رقیّه، رقیّه جانم

ای همـۀ آرزوی مــن، بگـو سخن، بگـو سخن
                                     چگونه ای همسفـر رَوی، بدون من؟ بدون من؟

شویم از اشک خود شبانه، جای سیلی و تازیانه
                                     مثل من ای گلم تو داری، تو نشانه به روی شانه

یا رقیّه، رقیّه جانم

ای همهْ دار و نـدار من، فـدای تـو! فـدای تو
                                خـار مغیلان شکـوفه زد، به پـای تو، به پـای تو

کف پایت آبله بسته، دیدگانت به خون نشسته
                                کن حلالم، ندیده بودم سنگ کینه سرت شکسته...

یا رقیّه، رقیّه جانم

مسافران صفر یک -  امیرحسین مؤمنی

امشب بخوان مرغ سحر            در گوش شب آهسته‌تر

طفلی بود چشمش به در

سه ساله دارد حسین          یک لاله دارد حسین

حسین حسین یا حسین (2)

گل با گلابش آمده                             قرآن ثوابش آمده

بابا بخوابش آمده

بهانه دارد دلش                   شبانه بارد دلش

حسین حسین یا حسین (2)

شیرین زبانی می‌کند                  آتش به جانی می‌کند

یا روضه خوانی می‌کند

یتیمه تنها شده                 دلتنگ بابا شده

حسین حسین یا حسین (2)

افسرده شد انجمنی                      گلخانه بیت الحزنی

غنچۀ خونین دهنی

گوید بهارم بابا                      دار و ندارم بابا

حسین حسین یا حسین (2)

مسافران صفر یک-  جعفر رسول زاده (آشفته)

بر هدف خورده تیر آه من      از طبق تابید قرص ماه من

گشته ویرانه از رخت گلشن
مرحبا بابا چشم ما روشن

ای سر خونین یا تبسم کن       یا بیا و قدری تکلّم کن

این دل شب باش هم سخن با من
مرحبا بابا چشم ما روشن

ای سرم شبها روی دامانت      یاریم کن از لطف و احسانت

تا سرت گیرم بر روی دامن
مرحبا بابا چشم ما روشن

ای بقربانِ صوت قرآنت          از چه بشکسته درّ دندانت
رفته بودی در خانۀ دشمن

مرحبا بابا چشم ما روشن

امشب ای بابا بر تو می‌میرم        از لبت آنقدر بوسه می‌گیرم

تا برون آید جان من از تن
مرحبا بابا چشم ما روشن

کن نگه ای ماه عزا خانه        هستیم باشد کنج ویرانه

این گلیم و این کهنه پیراهن
مرحبا بابا چشم ما روشن

من چهل منزل بار غم بردم      تو نگه کردی من کتک خوردم

گریه کردم در بین مرد و زن
مرحبا بابا چشم ما روشن

مسافران صفر یک -  غلامرضا سازگار

نگـا کـن عمّــۀ مهـــربــون من
از سفـــر بـابـای خــوبـم اومده
دل شب خورشید من کرده طلوع
مـی‌دونـم وقــت غـروبـم اومده

               می‌دونم که وقت رفتن رسیده
               دیگه وقـت رفتـن من رسیده

بابا اومده به استقبال من
تا منـو بـه آسمـونـا ببره
اومده فـاطمۀ سه سالشو
کنـار حضـرت زهــرا ببره

               دل من تنگ علیِّ اصغره
               تشنـۀ نگاه خوبِ اکبـره

روح من پـر می‌کشه تا آسمون
توی شهر شام می‌مونه تنِ من
غـم من خیلی بزرگه عمّه جون
بـوی کـربلا می‌ده مـدفن من

               می‌مونم تو شهر شام به یادگار
               یـادگـاری تا همیشه مـوندگار

مسافران صفر یک-  سید محمّدجواد شرافت

ای همدم دلجوی من                      چشمی گشا بر روی من

بـابـا قـدم رنجـه نمـا                          فرش رهت گیسوی من

بابا حسین بابا حسین

مـن غنچـه‌ای افسرده‌ام                      نشکفتـه‌ای پـژمـرده‌ام

نور دو چشمم رفته است              از بسکه سیلی خورده‌ام

بابا حسین بابا حسین

یاسی بـه رنـگ لاله‌ام                       مــاهــم ولیکن هـالـه‌ام

دارم سه سال اما ببین              چون یاس هیجده ساله‌ام

بابا حسین بابا حسین

مسافران صفر یک -  حمید فرجی

ای سفیر سه سالۀ ولایت                    دخت زهرا سُلالۀ ولایت
قبلۀ حاجتی              فاطمه طلعتی
السلام علیکِ یا رقیّه

نازنین دخترِ خون خدایی                    بلکه مصباحِ مصباح الهدایی
گرچه دردانه‌ای              کنج ویرانه‌ای
السلام علیکِ یا رقیّه

یاس نیلی شده از تازیانه                    بر گل رویت از سیلی نشانه
آرزوی حسین              آبروی حسین
السلام علیکِ یا رقیّه

رویت از فاطمه دارد نشانه                    ارثت از مادرت دفن شبانه
نالۀ غربتت              خیزد از تربتت
السلام علیکِ یا رقیّه

کعبۀ عاشقان ویرانۀ تو                           سر بابا چراغ خانۀ تو
السلام علیکِ یا رقیّه

مسافران صفر یک -  غلامرضا سازگار

گل ناز پـدر دل پریشان مکن
آمدم از سفر دیده گریان مکن

                گلهای اشکت         دارد نشانم         آرام جانم (2)

سـورۀ کوچکِ مصحف کربلا
لیلۀ القدر من با تو دارد صفا

                محنت کشیدی         از دشمنانم        آرام جانم (2)

مرغ عشق منی که شکسته پرت
شرح هجران مگو آمـدم در برت

                 چون تو خرابه          شد آشیانم          آرام جانم (2)

تو بگو «یا اَباَ» من نگاهت کنم
همرهـی بـا دل بیگناهت کنم

                 با گریه بردی          تاب و توانم           آرام جانم (2)

از غـم زینب و از اسـارت بگو
 از دل خسته و بی‌قرارت بگو
                  خوش‌نغمه داری         ای همزبانم       آرام جانم (2)

مسافران صفر یک-  جعفر رسول زاده (آشفته)

دختری را که پدر در سفر است                      همۀ چشم امیدش به در است
تـا که بـابـا نیــاد آروم نـداره              همه آرامش دختـر پـدر است

تمـام عــالـم
سه ساله دختر                                 کسـی ندیده
قدش خمیده

حسین حسین وای (2)

گوشۀ خرابمـون خــوش اومدی                      به یتیمت چه عجب تو سر زدی

فضـای خـرابمــون پــر شده از              بـوی سیـب، بـوی گل محمّدی

غم هجر تو
بیا برگردیم                                       بود به سینه
سوی مدینه

حسین حسین وای (2)

باباجون عمه میگفت رفتی سفر                      نـدادی به دختـرت چرا خبـر

نکنـه دوبــاره تنهـام بـــذاری              حالا کـه تـو اومــدی منم ببر

به غـم اسیرم
صدام کن بابا                                 بی تو می‌میرم
تا جـون بگیرم

حسین حسین وای (2)

مسافران صفر یک-  سلمان

بیا عمّه که امشب، خرابه شده گلشن
پدر آمد و بـرگو، که چشم همه روشن

کنم جان به فدایش                      برای رونَمایش

واویلا واویلا واویلا واویلا

بگو عمّه که دیشب، پدر پیش که بودست
چـرا سـرش شکسته، چـرا لَبَش کبودست

کنم جان به فدایش                      برای رونَمایش

واویلا واویلا واویلا واویلا

اگـر بـه پـا نخیـزم، مگو ادب ندارم
که بهر عُذرخواهی، رمق به لب ندارم

کنم جان به فدایش                     برای رونَمایش

واویلا واویلا واویلا واویلا

ز بس که پیش دشمن، سپر به کودکان شد
بیـا و عمّه را بین، کـه این سپر کمان شد

کنم جان به فدایش                     برای رونَمایش

واویلا واویلا واویلا واویلا

تـویی آینۀ من، منـم مـرغ سخنگو
ولی طوطی سَبزت، شده رنگِ پرستو

کنم جان به فدایش                     برای رونَمایش

واویلا واویلا واویلا واویلا

مسافران صفر یک -  علی انسانی

ای رخ تو ماه عزاخانه‌ام              سرزده آمدی به ویرانه‌ام
همسفر بی سرم                      خوش آمدی در برم

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

شانه ندارم که به مویت زنم                    بوسه به رگ‌های گلویت زنم

به من نظر کن دمی              نوازشم کن کمی

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

ای به فدای لب عطشان تو                       بگو چرا شکسته دندان تو

بگو که چوبت زده؟              بر لب خوبت زده

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

کنار ویرانه‌ام امشب بمان                         ختم مرا بگیر و قرآن بخوان

بمان مرو از برم              تا نفس آخرم

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

سه ساله‌ام کوه بلا برده‌ام                        در بغل عمه کتک خورده‌ام

هم پدرم عمه بود              هم سپرم عمه بود

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

کرب و بلا مبارکت ای پدر                         طشت طلا مبارکت ای پدر

خرابه آباد شد               رقیّه آزاد شد

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

به عمه‌ها بگو حلالم کنند                  این دل شب گریه به حالم کنند

که کهنه پیراهنم              کفن شده بر تنم

مِنَ الّذی اَیْتَمَنی یا اَبا

مسافران صفر یک - غلامرضا سازگار

نـام تـو ای زیبــای من
شد نیمه شب آوای من
بـابـای من، بـابـای من

در کنج ویـرانه، غریبـانه، شدی مهمـان من

ای پاره پاره لب، مهِ زینب! فدایت جان من

بابا حسین...

چشمان خود بگشا پدر!
بنما بـه سـوی مـن نظر
دارم دلــی غــرق شـرر

قامت کمـانی شد، خـزانـی شد، گل تــو دخترت

از سیلی سنگین، شده رنگین، رُخم چون مادرت...

بابا حسین...

مسافران صفر یک - سید محمّد جواد شرافت 

امشب آمـد بـه بـرم آفتــاب سحـرم                      همـه بیـدار شـویـد که رسیــده پــدرم

ای دو چشمان پر از اشک تو آیینۀ من              من روی خاک نشستم تو روی سینۀ من
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

آه از بــی‌پدری چـه مبـارک سحری               من به چشمت نگرم تو به اشکم نگری

کـی روا بــود مـرا قـاتلت آواره کند              فـرق تو بشکند و گوش مـرا پـاره کند
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

روی تو خون آلود روی من گشته کبود                یابن زهرا تو بگو جرم ما و تو چه بود

هیچ دانـی چه رسیده به تن عمّۀ من              جـای سـالم نبـود بـر بدن عمّـۀ من
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

شامیان رقصیدند اشک مـا را دیدند               هم به ما سنگ زدند هم به ما خندیدند

همه از حکم خدا یکسـره سرباز زدند              ما به صورت زده آن سنگ‌دلان ساز زدند
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

از غمـت بیمـارم کــاش طـاقت آرم               کــه ســر پــاک تــو را ز طبق بردارم

قاتلت دید که من دختر زهرا هستم              کعب نی زد به روی شانه و روی دستم
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

عمّـۀ ممتحنـم تـا نبینــد بــدنم                 تـو دعـا کـن کـه شـود کفنم پیـرهنم

تو دعا کن که برآید نفس آخر من              مثل زهرا دل شب دفن شود پیکر من
ماه خاکستریم همرهت می‌بریم

مسافران صفر یک-  غلامرضا سازگار

1 
دیشب که خوابیدی، دوباره خواب دیدی... 
لبخند تو میگفت خوابِ آب دیدی 
خاکی شده پیراهنت- آتش گرفته دامنت 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار)

2 
از صبح عاشورا که خوابیدی کنارم... 
با گریه، مرگ لاله ها را می شمارم 
چَشمان مادر را ببین- گلهای پرپر را ببین 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 

3 
خورشید آمد، بوته های یاس رفتند 
خوابیده بودی، اکبر و عباس رفتند 
ای دختر من، فاطمه!- خالی شده جای همه 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 

4 
قاسم که«مرد نوجوانِ» خیمه ها بود... 
افتاده آنسو در میان آتش و دود 
خونی شده بال و پرش- پیش نگاه مادرش 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 

5 
گهواره نوزاد ما هم سوخت اما... 
حالا علی خوابیده در آغوش بابا 
در خاک، مثل دانه شد- نوزاد ما پروانه شد 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 

6 
گلهای ما را در سبدها چیده بودند 
از اَخمِ مردان، بچه ها ترسیده بودند 
مادر شدی، این را بدان- تندی نکن با کودکان 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 

7 
مادر! سه ساله بودی و شادت نکردند 
گنجشک من! از غصه آزادت نکردند 
بال و پرت را باز کن!- گنجشک من، پرواز کن! 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 

8 
از دور می آید صدای نوحه خوانی 
یاد تو کرده نوحه خوانِ نوجوانی 
ای دختر غمگین من!- با بچه ها حرفی بزن! 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 

9 
ای بچه ها، گنجشک من بی بال و پر شد! 
بیدار شو، بیدار شو مادر، سحر شد! 
راحت بخواب ای کودکم!- ای مهربان کوچکم! 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار) 
* 
تو آفتابی دخترم- باید بخوابی دخترم 
تا بچه های... خیمه بخوابند 
لالا عزیزم- لالا عزیزم (تکرار)

کبوتران نوحه خوان- سیدمحمد سادات اخوی

شب است و خورشید و خرابه و من
ســرِ پــدر گـــرفتـه‌ام بـه دامــن

من و دو چشم پرستاره               تو و گلوی پاره پاره
یا ابتا آجرک الله

ماه به خاکستر نشسته بابا
پیشانی‌ات چرا شکسته بابا

سر تو را به بر بگیرم            دعا کن ای پـدر بمیرم
یا ابتا آجرک الله

در خیر مقدم اشک و ناله دارم
از زلـف خون گـرفته لالـه دارم

من که همای بام عرشم           خاک خرابه شده فرشم
یا ابتا آجرک الله

من روضه خوان کوچک حسینم
طفلـم و لیکـن کــودک حسینم

اینجا حسینیه شام است            بر لب من خنده حرام است
یا ابتا آجرک الله

اگر چه مــا را لحظه‌ای امان نیست
قرآن بخوان اینجا که خیزران نیست

قرآن بخوان تا بزنم من           بوسه به‌ جای چوب دشمن
یا ابتا آجرک الله

هدیه من دو چشم پـرستاره
سـوغـات تـو گلوی پاره پاره
زلف رقیه لاله‌گون است            محاسن تو غرق خون است
یا ابتا آجرک الله

شکـر خدا که ما به هم رسیدیم
رخسـار هم در این خرابه دیدیم
سکینه می‌کند نظاره           بر این گلوی پاره پاره
یا ابتا آجرک الله

دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار

ای سفر کرده کـه صد قافله دل همره تو است
این همه زخم چرا بر روی همچون مه تو است         
                                   ابتا یا ابتا

دست پیش آورم و جامه به تن چاک کنم
تا کـه اشـک از رخ نـــورانی تـو پاک کنم
                                                       ابتا یا ابتا

شعلـه بیـدادگـران بـر پـر پـروانه زدند
همه با سنگ جفـا مـوی مرا شانه زدند
                                                        ابتا یا ابتا

خنده و شادی و دشنام و کـف و هلهله بود
ده تن از عترت تو بسته به یک سلسله بود
                                                        ابتا یا ابتا

شـــامیان یکسـره بـر گـریه مـا خنـدیدند
پـــای آوازۀ قــــرآن ســــــرت رقصیدند
                                                      ابتا یا ابتا

گلشن وحی خزان گشته گل یاس کجاست؟
ساقی تشنه لبـان حضـرت عباس کجاست؟
                                                        ابتا یا ابتا

خـاک ویـرانـه کجــا و شجـر طــور کجــا
شـب تـاریـک کجـــا و طبــق نـــور کجـا
                                                         ابتا یا ابتا

دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار

نوحه حضرت رقیه سلام الله علیها

امشب خرابـه‌ام شد چراغانی
جان به کف دارم از بهر قربانی

جان شیـرینم در بـرم آمد                         سـایه بابـا بـر سرم آمد
آه و واویلا آه و واویلا

شامیان شامیان من پدر دارم
رأس خونین او را بـه بر دارم

آمدی بابا چشم ما روشن                         گشته ویرانه از رخت گلشن
آه و واویلا آه و واویلا

اشک چشمم کند مجلس‌آرائی
تــا کنـم از مهمـانم پــذیرائی

زلـف خونینم فـرش ویـرانه                         رأس‌ او شمع و من چو پروانه
آه و واویلا آه و واویلا

ای پـدر دیـده بگشا تکلّم کن
بر روی دخترت یک تبسم کن

ای سر پاکت هست و بود من                        بـوسه زن بر روی کبود من
آه و واویلا آه و واویلا

ای فـدای رخ بهتر از ماهت
یا بمان یا مرا بر به همراهت

رأس پاکت را در بغل گیرم                        با تو می‌آیـم، بی‌تو می‌میرم
آه و واویلا آه و واویلا

گـر چه بــابا ز هجر تو دلخونم
تـا قیـامت مـن از عمه ممنونم

پیش رویم خود را سپر می‌کرد                        هر دم از من دفع خطر می‌کرد
آه و واویلا آه و واویلا

من برای تو اشکم بوَد جاری
عمـه بـر من نمـاید عزاداری

در این خرابه می‌میرم امشب                        می‌کند دفنم نیمه‌شب زینب
آه و واویلا آه و واویلا

صـورت نیـلی‌ام را ببیـن بـابـا
گشته چون صورت مادرت زهرا

سیلی از دست قاتلت خوردم                        ای پدر ارث از مادرت بردم
آه و واویلا آه و واویلا

دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار

عـمــر رقیــه بـه ســر رسیده
مسـافـــرش از سفـــر رسیده
دختر سه ساله خونین جگر شد
عـاقبـت فـدای سـر پــدر شد
واویلا واویلا

هر زخم پایش خون گریه می کرد
زینب بـرایش خـون گریه می کرد
شمع شد، لالـه شد، پروانه شد او
چـراغِ گــوشـۀ ویـــرانـه شد او
واویلا واویلا                                              

ویرانۀ شـام غـوغا شـد امشب
شهـادت او امضـا شـد امشب
زخـم تـازیـانه به پیکـر اوست
صورت کبودش چو مادر اوست
واویلا واویلا

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

زبان حال حضرت رقیه سلام الله علیها

عمه نازم، سوز و گدازم ببین
بـا سـر بابا راز و نیـازم ببین

شمعم و پروانه ام        مُحرم ویرانه ام          صاحب این خانه ام
رقیه هم می رود

لاله سرخم ز دشنه پـرپر شده
خرابه مــا از او معـطـر شده

نشسته مهمان من     به دست لرزان من         به روی دامان من
رقیه هم می رود

کتـاب عمـرم، ز آتش دل بسوخت
جان رقیه، چو شمع محفل بسوخت

نفس نفس می زنم      وداع جان می کنم        شهید امشب منم
رقیه هم می رود

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

زبانحال حضرت رقیه سلام الله علیها با سر پدر

غم به سر شد، شبم سحر شد، خدا
مـاه خـرابـه، روی پـدر شـد، خدا
خبر به عالم دهید
مـاه منیـرم دمید
دوای دردم رسید
                       پدر! سلامٌ علیک 

مسافرم از سفر رسیـده، خدا
ز شیرخواره، خبر رسیده، خدا
خون خدا آمده
مونس ما آمده
ز کــربـلا آمده
                       پدر! سلامٌ علیک

چو غنچه بگشا، دهان خشکت پدر
کـه من ببـوسم، لبـان خشکت پدر
فـدای تـو دخترت
شـود فـدای سرت
این سر بی پیکرت
                       پدر! سلامٌ علیک

ای گــل زهـرا تــو را ببـــویم پدر
به اشک چشمان، رخت بشویم پدر
تـو میهمـان منی
نه بلکه جان منی
روح و روان منـی
                       پدر! سلامٌ علیک

کجاست دستت، در این اسیری پدر
کـه دختـرت را بـه بـر بگیـری پـدر
به سینه دارم غمی
نشیـن کنارم دمی
نـوازشم کـن کمی
                       پدر! سلامٌ علیک

چو سایه ات بر سرم نبوده ست پدر
ز تــازیـانه تنـم، کبــود است پـدر
فسرده حـالم ببین
شکسته بـالم ببین
چون نی بنالم ببین
                       پدر! سلامٌ علیک

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

ای سر که پر خونی به چشمم آشنایی
گـویا ســر بـابـم حسین سـر جدایی

سرت بنازم ای پدر                                شبم ز رویت شد سحر
پدر حسین جان

از لطف خود شرمنده ام کردی پدر جان
گر مـرده بـودم زنـده ام کردی پدر جان

اما چرا دیر آمدی                                رفتی جوان،پیر آمدی
پدر حسین جان

چون تو مهی ویرانه را روشن نکرده
با سر کسی از دخترش دیدن نکرده

سرت شده مهمان من                                کو پیکرت جانان من
پدر حسین جان

در جمـع ما تا آشیان کردی پدر جان
با چشم دنبال که می گردی پدر جان

نگاهِ یاری می کنی                                یا سرشماری می کنی
پدر حسین جان

در کـوفه یـک دم آمـدی و زود رفتی
دیدی که زینب بی تحمل بود و رفتی

رفتی و امشب آمدی                                چون اشک زینب آمدی
پدر حسین جان 

من کار سقایی به اشک دیده دارم
مهمـان نـوازی از سـر ببریده دارم

شام یتیمی شد سحر                                ای شامیان اینم پدر!
پدر حسین جان

بابا ببیـن قـدر و مقــام دختـرت را
عمه تنت بوسید و من بوسم سرت را

خواهی اگر رقیه را                                با خود ببر رقیه را
پدر حسین جان

دیدم چـو بوسد عمه ام زیر گلویت
من هم به خیمه دیده کردم آرزویت

امشب ببوسم این گلو                                رسیده ام بر آرزو
پدر حسین جان

قـوت نـدارم تـا که رویت را بشویم
با اشک، خون های گلویت را بشویم

پیش سرت دل داده ام                                از دست و پا افتاده ام
پدر حسین جان

رنگ تـو و مـن زرد از غـم گشتـه بابا
چشم تو و من خیره در هم گشته بابا

آخر بکن لطفی به من                                چیزی بگو حرفی بزن
پدر حسین جان

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

در خـرابه شـام عطــر لاله دارد
زیرا که بدانی یک سه ساله دارد

کز قافله جا مانده                 وز پدر جدا مانده
ای وای رقیه

زان پرستوی عشق بال و پرشکسته
در راه عـــزیــزان منتظــر نشسته

تا مسافرش آید                      یعنی پدرش آید
ای وای رقیه

گرچه دستگیر و کودکِ اسیر است
مکتب پـدر را بهتـرین سفیر است

بشکند اسارت را                    واکند سفارت را
ای وای رقیه

او که غیر زینب مونسی نبودش
شاهد غمش بود بازوی کبودش

او که روی نیلی داشت      کی طاقت سیلی داشت
ای وای رقیه

ســرهـای بـریـده در مقـابلش بود
اشک چشم زینب شمع محفلش بود

ناله همچو نی می کرد       راه کوفه طی می کرد
ای وای رقیه

آن شب که مواجه با سر پدر شد
وضع او دگـرگون حال او بتر شد

سوز غصه آبش کرد             گل بود، گلابش کرد
ای وای رقیه

چون رقیه طفلی رنج و غم ندیده
همبـازی او شـد یـک سـر بریده

خم شد رخ او بوسید            رگ های گلو بوسید
ای وای رقیه

یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد

امشب خرابه از رخ تو مثل گلشن شد 
ویرانه روشن شد 
شکر خدا دیدار رویت قسمت من شد 
ویرانه روشن شد

کِی جای سلطانی شده در کنج ویرانه؟ 
ای جان و جانانه 
کاشـانۀ بی بـام و در، وادی ایمن شد 
ویرانه روشن شد

از چـه علـیّ اصـغـر خـود را نیـــاورده 
پنهان کجا کرده 
شاید که او هم کشته از بیداد دشمن شد 
ویرانه روشن شد

خواهم بگویم با پدر عمه فداکارست 
از بس وفادارست 
با چلچراغ اشـک او خانه مُـزّیَن شد 
ویرانه روشن شد

تـا بوده گـل در اختیـار بـاغبان بوده 
با او گل آسوده 
من آن گلم که باغبانم زیبِ دامن شد 
ویرانه روشن شد

یک دم- علی انسانی

امشب، امشب، بوی عطر یار آید
ماهم، ماهم، در این شبِ تار آید

آفتـاب نـی، مـاه ویــرانـه                           آمـدی پیشـم، چه غـریبانه

بابا! بابا! جــانم شود فدایت
بگذار، بگذار، گریه کنم برایت

از لب خشکت، بوسه می گیرم                        با تو می آیم، بی تو می میرم

دیشب،دیشب، شب تا سحر نخفتم
تـا صبـح، تا صبـح، یا ابتا می گفتم

هر کجـا نـامت، بـر زبان بردم                              تـازیانه از قـاتلت خـوردم

عمـه، عمـه، از من دفـع خطر کرد
خود را، خود را، از بهر من سپر کرد

بـا همـه داغم، با همه دردم                        بــرای عمه، گریـه می کردم

یاسم، یاسم، نیلوفری گردیده
سیلی، سیلی، نـاز مرا کشیده

امشب ای بابا، تو بکش نازم                          تا که من هم، جان در رهت بازم

اشکم، اشکم، وقف لب عطشانت
گوشم، گوشم، بـه نغمـۀ قـرآنت

اشک گلگون و خـون پیشـانی                         از تـو ویــرانه شد چـراغانی

یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار

خرابۀ شام گشته عزا خانه
طفـل یتیمی گرفتـه بهانه

گوید کجایی                                               ای ماه تابانم
جان جانانم بابا حسین جانم

بر پیکر دارد این کودک نشانه
آثــار سیـلـی و هـم تـازیـانه

گوید کجایی                                                ای ماه تابانم
جان جانانم بابا حسین جانم

تا پدر را دیـد زد نالـه و فریاد
کنج ویرانه مظلومانه جان داد

گوید کجایی                                                ای ماه تابانم
جان جانانم بابا حسین جانم

یک ماه خون گرفته 1- حاج مهدی خرازی

من بـه قربــانِ آن سَـرِ نــورانیت
من بمیرم که زد سنگ به پیشانیت
ابتا یا حسین، ابتا یا حسین
 

چهـرۀ مـاه تـو ای گـل حیـدری
از چه رو ای پدر گشته خاکستری
ابتا یا حسین، ابتا یا حسین
 

ارث و از مادرم فاطمـه بُـرده ام
تازیانه من از دشمنان خورده ام
ابتا یا حسین ابتا یا حسین

یک ماه خون گرفته 1- حاج مهدی خرازی

هجر تو ای پدر جان مرا دیوانه کرده
دختر تو مکـان گوشـۀِ ویــرانه کرده

مانده بر پیکرم بابا نشانه                                    جای سیلی و نقشِ تازیانه
ای حسین جان،حسین جانم حسین جان (2)

صورتـم را ببین ای پـدر گردیـده نیلی
گشته رُخسارۀ من سیه از ضرب سیلی

مانده بر پیکرم بابا نشانه                                     جای سیلی و نقش تازیانه
ای حسین جان حسین جانم حسین جان (2)

مَنِ خونین جگر میوۀ قلب رسولم
پاره ای از تن و جانِ زهـرای بتولم

مانده بر پیکرم بابا نشانه                                      جای سیلی و نقش تازیانه
ای حسین جان حسین جانم حسین جان (2)

یک ماه خون گرفته 1- حاج مهدی خرازی

ای آل عصمت قـرآن بخوانید
از اشک دیـده گوهـر فشانید

ماهم جلوه‌گر آمده                              بابا از سفر آمده

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

مویم سفید و رنگ پریده
شد میهمـانم رأس بریده

روی غرقه خون دیدنی است       حلق پاره بوسیدنی است

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

امشـب خـرابه بیت‌الولا شد
سرتاسر شام کـرب و بلا شد

سرو گلشن احمدی                        از چه با سرت آمدی

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

ای مـاه رویــت آیینـه من
صورت نهادی بر سینه من

مثـل لالـه بـویت کنــم                 با اشک شستشویت کنم

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

بابا نگـه کن رویـم کبـــود است
در سن طفلی جرمم چه بوده است

جسمم خسته بود ای پدر               دستم بسته بود ای پدر

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

هر جا برایم عین خطر بود
بر حفظ جانم عمه سپر بود

عمه گشته دور سرم                         مثــل پــدر و مــادرم

مظلوم یا حسین یا حسین (2)

هم بر دو دستم سلسله دارم
هم بـر دو پــایـم آبلـه دارم

کـوه غصــه را بــرده‌ام                     سیلی از عدو خورده‌ام
مظلوم یا حسین یا حسین (2)

یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار

من اختــر پنــج آفتـابم                    در بحــر کمـال درّ نــابـم

کودک نـه که مرد انقلابم              کرده است حسین،انتخابم

در شام، امید کربلایم
قـرآن شهیـد کربلایم

از خـون خدا پیام دارم                  یک کرب‌وبلا قیام دارم
بیـن همـه احترام دارم              حکم از طرف امام دارم

ویرانه حراست، من رسـولش
شام است مدینه، من بتولش

ویرانه بهشت و من فرشته                  با طینـت فاطمـه سـرشته
جسمم به امیـر شام گشته              قرآن به کعب نـی نوشتـه

هر چند که دختر حسینم
یک زینب دیگـر حسینم

عالم شـده یـادوارۀ من                  هـر روز بـود هـزارۀ من
هر لحظه غم دوبارۀ من              تابـد همه‌جـا ستارۀ من

از خصم اگر جسارتم شد
قبـرم سنـد اسـارتم شد

من باب مـراد عالـم استم                  در قدر و جلال، مریم استم
یک فاطمـۀ مجسـم استم              در مـاه صفـر محـرم استم

خیزد به دیار غربت من
بوی شهـدا ز تربت من

یـک بلبــل دور از آشیـانه                  خون دل واشک و آب ودانه
چون فاطمـه برتنش نشانه              از بـوســۀ گـرم تـــازیانــه

برشانه نشسته ضربت مشت
بـر چهـره نشان پنج انگشت

شب بـود کـه آفتابم آمد                  آن شب که پدربه خوابم آمد
از دیـده گـلاب نابـم آمد              لبخنـد زدم کـه بـــابـم آمد

سر بر روی سینه‌اش نهادم
دوران فــراق رفـت یـادم

مـن بــودم و لالـۀ امیـدم                  گـل گفتم و بـاز گل شنیدم
ناگاه زخـواب خوش پریدم              دیدم همه رابه خواب دیدم

نالیدم وسر به جیب بردم
انگـار هــزار بـــار مُـردم

من بـودم و چشم اشکبارم                  من بـودم قـلب داغـدارم
من بودم و هجـر روی یارم              نه صبر، نه تـاب نه قـرارم

من مـاندم و نالۀ جدایی
صد پـرده نوای نی‌نوایی

بغض گلـویم دوباره وا شد                  انگـار کـه شام، نی‌نوا شد
یک لحظه خـرابه کربلا شد              مرگ آمد و حاجتم روا شد

نومید شدم، ز پا نشستم
دادند سـر پـدر به دستم

من بودم و اشک در دو دیده                  من بـودم و قامت خمیده
من بـودم و حنجـر بــریـده              روح از قفـس تنـم پریـده

از خون جگر وضو گرفتم
گل‌بوسه از آن گلو گرفتم

گفتم: پدر! ای امید جانم                  با سـر زده سر به آشیانم
تقدیم تـو اشک دیدگانم              دنبـال تـو پـر زند روانم

بگذارکه اصغر تو گردم
قـربانی دیگر تو گردم

بـر رأس پـدر سـلام دادم                    غم داد چو برگ گل به بادم
تـا بوسه بر آن گلـو نهادم              یک نـاله زدم، ز پـا فتـادم

باشد که به ناله‌های «میثم»
آهـم برسـد به گـوش عالم

یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار